Do zbrodni doszło między 5 a 7 sierpnia. Był to jeden z najtragiczniejszych epizodów Powstania Warszawskiego. Niemcy realizowali w ten sposób rozkaz Adolfa Hitlera, nakazujący zburzenie stolicy Polski i wymordowanie wszystkich ludzi.

Mieszkańców dzielnicy zabijano w masowych egzekucjach, zazwyczaj strzałem w tył głowy lub przy użyciu broni maszynowej. Największe z nich odbyły się koło wału kolejowego przy ulicy Moczydło oraz w fabrykach "Ursus" i Franaszka przy ulicy Wolskiej. Ludność cywilną wykorzystywano jako żywe tarcze, pędząc przed niemieckimi czołgami. Mordowano rannych w szpitalach i dopuszczano się gwałtów. Polaków zmuszano także do rozbiórki barykad w ogniu walki. Tylko 5 sierpnia na Woli zginęło ponad 20 tysięcy jej mieszkańców.

Łącznie straty wśród ludności cywilnej podczas Powstania Warszawskiego wyniosły od 130 do 200 tysięcy osób.

Działaniami eksterminacyjnymi na Woli dowodził SS-Gruppenführer Heinz Reinefarth. Oprócz formacji niemieckich, pod rozkazami miał także Ukraińców i Rosjan. Byli to ochotnicy z kolaboracyjnej Rosyjskiej Wyzwoleńczej Armii Ludowej, pułku Kozaków Jakuba Bondarenki, a także brygady karnej, złożonej z przestępców i żołnierzy po wyrokach. Oddziały te wykazały się szczególnym okrucieństwem.

Po zakończeniu wojny nikt ze sprawców rzezi na Woli nie poniósł odpowiedzialności za popełnione czyny. Głównodowodzący akcją Heinz Reinefarth zmarł w 1979 roku.