August Emil Fieldorf w czasie okupacji hitlerowskiej walczył w podziemiu. W sierpniu 1942 roku został mianowany dowódcą Kedywu - Komendy Głównej AK, którym dowodził do marca 1944 roku, używając pseudonimu "Nil". To on wydał w lutym 1944 roku rozkaz likwidacji generała Franza Kutschery, dowódcy SS i policji na dystrykt warszawski. Dowodził organizacją NIE, która stanowiła kadrową strukturę AK, przygotowaną do działań w warunkach sowieckiej okupacji. Pod koniec Powstania Warszawskiego został awansowany do stopnia generała brygady. Po upadku zrywu mianowano go zastępcą ostatniego dowódcy Armii Krajowej - generała Leopolda Okulickiego "Niedźwiadka".
Przypadkowo aresztowany przez NKWD w Milanówku, nie został rozpoznany. W marcu 1945 roku wywieziono go na Ural. Przeżył trzy łagry. Do kraju wrócił w 1947, rok później ujawnił się w odpowiedzi na ogłoszoną amnestię, a w 1950 został aresztowany. Po jednodniowym procesie skazano go na karę śmierci, wykonaną przez powieszenie 24 lutego 1953 roku.
Miejsce pochówku Augusta Emila Fieldorfa przez wiele lat pozostawało nieznane. W 2009 roku Instytut Pamięci Narodowej poinformował, że udało się ustalić lokalizację grobu. Ciało generała spoczywa prawdopodobnie na tzw. "Łączce" na Wojskowym Cmentarzu Powązkowskim, blisko symbolicznej mogiły wystawionej dla uczczenia jego pamięci.
Osoby odpowiedzialne za zbrodnię na Auguście Fieldorfie nie poniosły żadnej kary. W 1989 roku generał został zrehabilitowany, a w 2006 - pośmiertnie odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego.