Wielka Artystka. Piękny Człowiek. Piękna Kobieta. Jej cudowny uśmiech i śmiech zwracały uwagę nie tylko w Arii ze śmiechem. Elegancka, ciepła i życzliwa. Promienna. Za każdym razem, spotkanie z nią to była niezwykła rozmowa, często o zwykłych sprawach.

W przedostatni dziś minionego roku odeszła Irena Brodzińska. - największa gwiazda szczecińskiej operetki. Zadebiutowała w Szczecinie w styczniu 1957 roku w „Krainie uśmiechu". Jednak pierwszym przedstawieniem zagranym już w siedzibie operetki przy Potulickiej była „Cnotliwa Zuzanna".

Irena Brodzińska występowała na scenie do 1978 roku. Miała na swoim koncie wiele wspaniałych ról. Obraną przez nią artystyczną drogę kontynuują córka, Grażyna i wnuczka, Natalia. Pani Irena była też mamą naszego redakcyjnego kolegi, Ryszarda. Rodzinie i bliskim składamy wyrazy współczucia.

W piątek (24.01.2025) na Cmentarzu centralnym w Szczecinie odbył się pogrzeb Irenki - bo tak wszyscy o niej mówili - nasza Irenka. I choć nie wsytępowała na scenie od ponad 45 lat jej sceniczna sława towarzyszyła jej do końca.

Krzysztof Cichocki zebrał wspomnienia o Irenie Brodzińskiej

"Bez zbędnych słów, precyzyjnie, z głęboką przenikliwością pisał o tym, co dookoła. Surowość formy ściętej do kości przełamywał poczuciem humoru, mieszając wysokie z niskim unikał patosu, mówiąc o tym, co najważniejsze" - tak wspominała zmarłego wczoraj Marcin Wichę była redaktor naczelna magazynu Pismo, Magdalena Kicińska.

Marcin Wicha był pisarzem, eseistą i grafikiem. Z wykształcenia był grafikiem i projektantem. Projektował okładki, plakaty i znaki graficzne. Za swoją książkę "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" otrzymał Paszport Polityki, Nagrodę Literacką Nike oraz Nagrodę Literacką im. Witolda Gombrowicza.
Wicha był także autorem książek dla najmłodszych, m.in.: "Proszę tego nie czytać! Wielka księga Klary". Przez kilka lat publikował cotygodniowe rysunkowe komentarze w "Tygodniku Powszechnym". Rysował też w "Charakterach". Współpracował z "Gazetą Wyborczą". Jak przypomina "GW", Wicha zadebiutował w prasie w 2008 roku, a trzy lata później opublikował pierwszą książkę dla dzieci. Następnie napisał wiele książek dla dzieci, m.in.: "Klara. Proszę tego nie czytać" (2011), "Łysol i Strusia. Lekcje niegrzeczności" (2013), "Bolek i Lolek. Genialni detektywi" i "Niezwykła historia Sebastiana Van Pirka" (2018).

Był również autorem książek dla dorosłych: "Jak przestałem kochać design" (2015), "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" (2017) i eseistycznej biografii "Kierunek zwiedzania" (2021). Opublikował także zbiór felietonów "Nic drobniej nie będzie" (2022) i esejów o projektowaniu "Gościnne występy" (2024).

W 2018 roku po spotkaniu z czytelnikami w Szczecinie z Marcinem Wichą rozmawiała Joanna Skonieczna.

Muzeum w Gliwicach przygotowuje wystawę "Kossakowie - rodzina artystyczna". Będzie to opowieść o jednej z najważniejszych polskich rodzin, w których dziejach odbijają się dzieje Polski.
Na wystawie znajda się pamiątki rodzinne będące w posiadaniu Rafała Podrazy, Kossakologa i ciotecznego wnuka Magdaleny Samozwaniec.
Byliśmy podczas wypożyczania "skarbów" do gliwickiego Muzeum. Wystawa zostanie otwarta 7.lutego 2025 r w Willi Caro w Gliwicach.

Kossakowie to jedna z najbardziej znanych rodzin artystycznych, która przez cztery pokolenia służyła swoim talentem kulturze polskiej. Ich spuścizna, będąca naszym dobrem narodowym, z której do dzisiaj korzystamy, ciągle nas inspiruje. Kossakowie to również barwne i niekonwencjonalne osobowości. O fenomenie tej rodziny decyduje także to, iż talent malarski przekazywany był w niej przede wszystkim „po mieczu”, a literackie uzdolnienia – „po kądzieli”.
Mężczyźni z Kossaków – nestor rodu Juliusz, jego syn Wojciech i wnuk Jerzy – zasłynęli jako malarze historyczno-batalistyczni. Ich twórczość składa się na opowieść o dziejach Rzeczypospolitej – jest w niej i epopeja napoleońska, są powstania narodowe, Legiony Polskie wyrosłe z marzenia o niepodległości, jest też piękno rodzimych tradycji i są oczywiście… konie, które dla Juliusza Kossaka, a zapewne i dla jego następców – były uosobieniem wolności.
Kobiety z Kossaków sławę osiągnęły przede wszystkim władając słowem. Do dziś zachwyca nas subtelna liryka miłosna Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej, córki Wojciecha Kossaka. Jego druga córka, siostra Marii – Magdalena Samozwaniec, pisarka i felietonistka, tropicielka nonsensów, uznawana jest za pierwszą damę polskiej satyry. Według Kornela Makuszyńskiego ostrzyła sobie codziennie język jak brzytwę na pasku... Do dziś też z wypiekami czytamy wydaną w roku 1922 „Pożogę. Wspomnienia z Wołynia 1917 – 1919”, autobiograficzną powieść będącą debiutem literackim Zofii Kossak-Szczuckiej, w której opisuje ona zagładę kresowych dworów w czasach rewolucji bolszewickiej. Powieści historyczne Zofii, córki Tadeusza Kossaka, brata-bliźniaka Wojciecha – cieszyły się w międzywojniu światową sławą i były – podobnie zresztą jak „Pożoga” – tłumaczone na wiele języków.

„Zdolne to były szelmy te Kossaki” – mówił o tej wyjątkowej rodzinie Tadeusz Boy Żeleński. I miał absolutną rację, o czym będzie się można się naocznie przekonać odwiedzając najnowszą wystawę w Muzeum w Gliwicach pt. „Kossakowie – rodzina artystyczna”.

(mat.Muzeum w Gliwicach)

Centrum Dialogu Przełomy Muzeum Narodowe obchodziło w minionym tygodniu swoje 9-te urodziny. Między 20 a 25 stycznia 2025 roku instytucja przygotowała prawdziwy festiwal atrakcji - wystawy, wykłady, debaty, spotkania, promocje książek, projekcje filmowe, koncert oraz kreatywne warsztaty.

Centrum Dialogu Przełomy przypomina historię politycznych przełomów Szczecina i Pomorza Zachodniego, bo wiele jej epizodów nie istnieje w powszechnej świadomości. Nie jest to opowieść tylko o tym, co było wielkie - prawdziwa historia to również opowieść o ludzkich wyborach, dobrych i tych gorszych, o słabościach, strachu, podłości i zdradzie, które były i są częścią życia

Szczecin to miasto pogranicza, tygiel narodów, w którym mieszały się i mieszają gwary, tradycje, nawyki i sposób myślenia o polskiej przeszłości i przyszłości z różnych stron Polski. Po II wojnie światowej, wskutek decyzji międzynarodowych, właśnie tu doszło do niemal całkowitej wymiany ludności. Dawni mieszkańcy wyjechali, bądź zostali wysiedleni. Ci, którzy tu przyjechali lub zostali przywiezieni, byli okaleczeni przez to, co przeszli – koszmar wojny, wywózkę w głąb ZSRS, obozy zagłady, tułaczkę. Dopiero po latach wielu z nich przyznało, że bardzo długo czuli się na tych ziemiach obco i nieswojo, a właśnie tu musieli budować swoją małą ojczyznę, bo do poprzedniej, tej naprawdę bliskiej i znanej, nie wolno im było powrócić. Wielu nie miało też prawa mówić o tym, co przeszli, bo ich historia nie pasowała do oficjalnej propagandy.

Mogło się wydawać, że w nowej, ludowej Polsce, nowe społeczeństwo najszybciej powstanie tam, gdzie nie będzie miało swoich korzeni. A jednak w godzinach próby właśnie tu, ci obcy sobie ludzie, umieli razem powiedzieć komunistycznej władzy „nie”. Polskie przemiany datuje się od Grudnia 1970 r., przez Sierpień ’80 po przełom ustrojowy w 1989 r., w wyniku którego zmieniła się Europa i zniknęła żelazna kurtyna, przez lata dzieląca kontynent. W tych wszystkich wydarzeniach Szczecin uczestniczył, a mieszkańcy miasta i regionu płacili najwyższą cenę.

(materiay CDP-MNS).

Scena Nowe Sytuacje Teatru Współczesnego w Szczecinie zaprosiła wczoraj wieczorem na premierowy pokaz sztuki "Surferzy" z tekstem i w reżyserii Bartłomieja Juszczaka i Marcela Osowickiego.
Spektakl bierze udział w 31. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

Fala nadciąga. Piasek parzy w stopy, wiatr wypycha z plaży. Czas wejść do wody, płynąć!
SURFERZY to historia o wolności, poszukiwaniu swojego miejsca i sile wpatrywania się w horyzont. Opowieść drogi w świecie podzielonym murami, w której bohaterami są ci, którzy żyją z pokonywania fal, gotowi zrobić wszystko, żeby złapać tę najlepszą.

Każda kolejna fala wymaga coraz większego skupienia, każda fala to moment wyboru własnego kierunku, zgodnie z zasadą: płyniesz tam, gdzie patrzysz.

W spektaklu występują: Barbara Biel, Julia Gadzina, Kacper Kujawa, Michał Lewandowski i Przemysław Walich.