Grę do recenzji dostaliśmy od agencji reprezentującej twórców.

Nie wiem czy to świadoma kalka, czy niezamierzone naśladownictwo, czy po prostu mój mózg szuka podobieństw tam, gdzie niekoniecznie faktycznie istnieją. Tak czy inaczej to nie zarzut, tylko moje osobiste skojarzenie, że Star Wars Jedi: Ocalały przypomina film sensacyjny z lat 90tych, może 80tych, tam gdzie policjant wciąż walczy z przestępczością, ale zmęczenie i brak wiary sens swojej pracy przemienił go w zgryźliwego cynika, który co prawda świetnie wywiązuje się ze swoich obowiązków, ale bardziej siłą rozpędu i trzymając się rutyny, niż z faktycznego powołania. Taką postać zaczął przypominać Cal Kestis, bohater kontynuacji Upadłego Zakonu. Zabieg udany, jak zresztą cała gra.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Electronic Arts Polska.

Po eksperymentalnym doświadczeniu, jakim była gra Abzu, w 2020 roku studio Giant Squid zaskoczyło kolejną oryginalną produkcją The Pathless. Po trzech latach wiecznie biegająca łuczniczka wskoczyła na Switcha, by zestrzelić klątwę ciemności panującą nad mistycznym światem. To, że gra jest dobra wiadomo od dawna, ale jak wypadł port na najsłabszą z dostępnych konsol?

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

Plastikowe żołnierzyki toczą swoje plastikowe wojny w turowych starciach na podzielonej w kwadraty planszy. Wyglądającej też odpowiednio zabawkowo. Jednostki mają swoje plusy i minusy, tradycyjnie piechota przegra w starciu z czołgiem, ale za to zajmie miasto i będzie się szybciej przemieszczać - żeby przytoczyć oczywisty przykład, bo zależności, typów formacji i możliwości taktycznych będziecie mieli naturalnie dużo więcej. A to, oczywiście bardzo uproszczony, opis tego, czego możecie się spodziewać w pakiecie dwóch odrestaurowanych gier Advance Wars 1+2: Re-Boot Camp. O ile polubicie, zabawy macie na dosłownie setki godzin.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Kilkudziesięciogodzinna przygoda Aloy w Horizon Forbidden West mogłaby się po prostu zakończyć happy endem. Jednak bohaterka po pokonaniu Zenitów nie mogła usiedzieć w miejscu i ruszyła na poszukiwania informacji o zbliżającym się, jeszcze większym zagrożeniu dla całego świata. Podobnie miał nasz kompan Sylens, który odnalazł ciekawe tropy i tu rozpoczęła się moja przygoda z dodatkiem Burning Shores.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Sony Interactive Entertainment

Grę do recenzji dostaliśmy od agencji Better Gaming Agency, reprezentującej twórców ze studia Artificial Disasters

Po blisko dekadzie oczekiwania druga wyspa - choć tak naprawdę miasto - (nie)umarłych trafiła w moje ręce. Oczekiwań nie miałem żadnych, więc nie mogłem się zawieść, za to mogłem bardzo pozytywnie zaskoczył. No i Dead Island 2 totalnie mnie wciągnął, przemielił i wypluł, w pozytywnym znaczeniu tych słów. Twórcy mocno postawili na luźną zabawę, gdzie aż tak nie liczą się umiejętności, a wesołe masakrowanie zombiaków. Z drugiej strony jest to jedna z najbrutalniejszych gier, w jakie grałem w ostatnich latach. Ale zabawa jest fajna.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

Gry survivalowe nie są dla każdego. Zbieranie każdej możliwej śrubki, linki czy kabelka (niepotrzebne skreślić), aby potem zrobić filtr, szkło powiększające, pochodnię czy inny potrzebny nam do rozgrywki przedmiot - znam ludzi, którym po prostu nie podoba się gra w chowanego z przedmiotami. Sam do takich gier mam trochę ambiwalentny stosunek, więc kiedy moim udziałem stało się zrecenzowanie Beyond Contact, chciałem znaleźć odpowiedź na jedno pytanie: Jak będę się bawił podczas rozgrywki? Odpowiedź: całkiem fajnie, ale po kolei.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

Dawno, dawno temu - a tak konkretnie w 1987 roku w Japonii, Hironobu Sakaguchi, pracownik podupadającej firmy Square, zaproponował szefostwu projekt, który miał być ich finalnym dziełem. Jak internetowa wieść niesie, wzorem Dragon Quest, wyprodukowanego przez konkurencyjną firmę Enix (po latach obie się zresztą połączyły), Final Fantasy również miało być przygodą w świecie elfów czy innych smoków. Nazwa była ironiczna, bo gra dla twórców była ostatnią szansą i fantazją o sukcesie. I ten sukces odniosła, a seria jaka dzięki temu powstała, jest oczywiście jedną z wizytówek japońskiej branży gier.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Jest rok 1927, kreślony na ekranie komiksową kreską rybak płynie kutrem przez noc. Nie wiemy, dlaczego tam się znalazł, atmosfera wydaje się lekko niepokojąca. A po chwili robi się co najmniej dziwnie, gdy czerwona mgła otacza jednostkę, która rozbija się o skały. Ale - czy one były tam chwilę wcześniej? I jak to możliwe, że stary rybak nie zauważył światła latarni morskiej, która była tuż przed dziobem kutra? Tak rozpoczyna się gra Dredge, debiutancka produkcja raptem czteroosobowego studia Black Salt Games z Nowej Zelandii. I powiem Wam, że naprawdę dali radę...

Grę do recenzji dostaliśmy od agencji reprezentującej twórców.