Zaprasza Maciej Papke.

Włączcie radioodbiorniki i słuchajcie Prorocka! Oto słowa na tę środę.

Minorowy nastrój dało się wyczuć w przymglonym Szczecinie, kiedy to ciżba wypłynęła ze świątyń. Sądząc po wzmożonym ruchu pieszo-samochodowym wokół kościołów, frekwencja wiernych, tych mniej lub bardziej wiernych, była wysoka. Kto by pomyślał, że popielcowa Środa w rankingu nabożeństw może plasować się tak wysoko. Nie jest to magia świąt Bożonarodzeniowych i Pasterki, nie jest to też ultraszybkie święcenie jajek, tak lubiana czynność religijna Polaków.

A dziś, na przednówku? Szaro, dżdżyście. Msza swą powagą zamraża mgłę wokół kościoła. Nastrój poważny, raczej smutny. Mimo to, przyszły tłumnie głowy po szczyptę popiołu.

Nie to że utyskuję na gromady pokutników, to raczej zjawiskowe, że w tandetnym świecie trudnych spraw ukrytej prawdy, tudzież smartfonowej rzeczywistości, może znaleźć się pragnienie Środy Wołającej o nawrócenie się. Wołającej o wiarę. Ten dzień i ta uroczystość wyznaczają to coś, co mogłoby zmienić w duszy ludzkiej. To znak, że jeszcze nie jest źle z nami jako rzeszą zgromadzoną pod biało-czerwoną. Jeszcze stać nas na refleksję i chęć poprawy.

Skoro chęć poprawy i modlitwy przyciągnęła ludzi do kościoła, jakby rozdawano tam tablety, to i Prorock czuje się zobowiązany do akcji muzycznej - poniekąd modlitewnej.

Dzisiejsze piosenki to modlitwy. Raczej osobiste, niemieszczące się w świętych kanonach
i pismach. To muzyczne wyznania, dalekie od tych Augustynowych, ale równie przejmujące. Bo z serca często płynące. Będą też muzyczne historie o grzesznikach,
o przebaczaniu.

Zapraszam na audycję!