Właściwie to "na mieście" jedliśmy zawsze. Bez względu na ustrój i stan gospodarki. Zmieniało się, co oczywiste, menu - ale nawyk jedzenia na ulicy nie.

Suchą bułkę z piekarni, tosta z pieczarkami i serem, pasztecika, frytki, kebab, kebap (zwał jak zwał). No i oczywiście lody. Aaaa i wodę z saturatora (dawne czasy). Jedzenie na ulicy było praktycznie od zawsze.

Nauczyliśmy się też wychodzić z domu, żeby zjeść i korzystać z restauracji. Nie tylko schabowego z ziemniakami, ale coraz bardziej wykwintne potrawy. Mieliśmy nawet swoje ulubione miejsca. Rezerwowane stoliki, kulinarne eksperymenty.

I w marcu okazało się, że nie. Po prostu nie. Najpierw musieliśmy zostać w domach. I okazało się, że przyrządzona przez żonę/męża wołowina Stroganowa nijak się ma do tej pamiętanej z ulubionej knajpy. Placki ziemniaczane też nie smakują tak samo. A zupa rybna owszem jest całkiem, całkiem ale ile można ją jeść (niestety casus rosołu, co to drugiego dnia jest pomidorową nie działa). Zamawialiśmy więc, dając szansę na przeżycie swoim ulubionym. Nie każdy jednak ulubiony dostawę świadczył, a poza tym jednak nawet najlepsze danie inaczej smakuje podane przez sympatycznego kelnera niż przyniesione w trojakach. Pomocy znikąd!

W końcu wypuszczono nas z domu. Znaczy nie do końca wypuszczono, ale uchylono drzwi. To sami wyszliśmy. Tylko musimy mieć zasłonięte usta i nos. W miejscach publicznych. Jak więc jeść, kiedy się zgłodniało? Szybko i po kryjomu? Ukradkiem trochę się wstydząc?

Dziwny to czas kiedy konsument streetfoodu nie różni się niczym od palacza papierosów na przystanku. Wstyd. I to poczucie grzechu, że odsłoniliśmy usta.

Bierzmy więc na wynos. Radźmy sobie. Jakkolwiek. Musimy zadbać o swoich kucharzy. Bo bez nich kiedy padnie rozkaz: maski w dół... będziemy wiecznie głodni...

A Polak jak głodny, to wiadomo... Niedoczekanie.