Extra Giermasz
Radio SzczecinRadio Szczecin » Extra Giermasz
Warhammer 40,000 Space Marine 2
Warhammer 40,000 Space Marine 2
No to tak - bawiłem się bardzo dobrze, choć mam kilka zastrzeżeń. Co do zasady Warhammer 40000: Space Marine 2 spełnia podstawowe oczekiwania, choć człowiek chciałby czegoś więcej. A ta trzecioosobowa strzelanka z całą pewnością chce być czymś więcej, niż tylko łupaniną. Choć z tym akurat bywa różnie.

Grę do recenzji otrzymaliśmy od polskiego oddziału firmy Plaion.
Recenzja Warhammer 40,000: Space Marine 2

Zacznijmy od podstaw i dobrych informacji. Wcielamy się w Titusa, kosmicznego marine, którego znamy z poprzedniej części. Po latach niełaski, nasz bohater w jednej z walk odnosi ciężkie rany, przechodzi skomplikowaną operację, która pozwala mu wracać do żywych już jako Primaris. Nic za darmo i na darmo oczywiście, bo Titus musi udać się na kolejną niebezpieczną misję. To wszystko rzecz jasna sprowadza się do wysłania na tamten świat - w imię Imperatora - tysięcy Tyranidów, wrogiej rasy, która zamierza przejąć całą galaktykę. Titus - już rękoma gracza - wypełnia zadanie od początku solidnie i z subtelnością żelazka rzuconego z dziesiątego piętra. Space Marine 2 już na wczesnych gameplay'ach pokazywał piękną grafikę i faktycznie, jest na czym oko zawiesić. Szczególnie, kiedy mamy do czynienia z takim podziałem między dżunglą, a nowoczesnymi budynkami częściowo już pochłoniętymi przez rozrastające się rośliny, to wygląda niezwykle intrygująco. Pełno tu szczegółów i rozmachu. Budynki, ale też inne elementy prezentują się bardzo okazale, choć - i tu duży plus - nie ma efektu czystości, raczej brud, zniszczenie albo mrok. Ale z drugiej strony brakowało mi większej interakcji. Nie można zniszczyć elementów do tego nieprzeznaczonych, brak dziur po kulach w większości przedmiotów, nie można poruszyć czy wziąć czegoś z sobą. Jak są beczki - wiadomo, że wybuchają, jakieś pojemniki też się niszczą, ale to właściwie wszystko w tej sprawie.

No dobrze, grafika to jedno, ale nie jesteśmy tutaj, żeby podziwiać landszafty, tylko pruć do złoli z kosmosu i patrzeć czy równo zdychają. A zdychają bardzo równo. I dużo. Jak dużo? No cóż. Powiem tak; jednym z osiągnięć, wcale nie tak trudnym do zdobycia jest zabicie 20 tysięcy wrogów. Trup ściele się bardzo gęsto i całkiem przyjemnie. Karabiny, które dostajecie w większości dają radę, szczególnie te nawiązujące do klasyki, czyli takie, które mają tradycyjną amunicję, stary dobry ołów. Elegancko czuć tutaj imersję i moc poszczególnych narzędzi w rękach naszego specjalisty od usuwania szkodników. Wybór jest całkiem przyzwoity, bo poza klasycznym bolterem, są wariacje szybkostrzelne, ciężkostrzelne, wolniejstrzelne, ale z potężniejszą siłą rażenia, strzelane na większe odległości, miotacze ognia, no i oczywiście broń biała napędzana mechanicznie, czyli na przykład miecz wspomagany, który także dostarcza nieco ciarek na plecach, kiedy przetnie się przez pancerze tyranidów. W ogóle wrogów jest mnogość, zresztą już wspominałem, jak dużo można ich tu odprawić z odpowiedzią odmowną. Ale poważnie, chwilami jesteśmy wręcz przytłoczeni falami wszelkiego plugastwa, które próbuje na nowo zweryfikować graczowi liczbę kończyn. Momentami nawet nie wiadomo, w którą stronę strzelać, tak dużo ich naciera. Bywa to frustrujące, bo trudno tu mówić o jakiejkolwiek strategii czy zmyśle taktycznym, raczej liczy się szybkość reakcji, i kierowanie ogniem w odpowiednią stronę, niejednokrotnie także szczęście. Pomagają też nasi skrzydłowi, którzy poza tym, że również sieją zagładę, choć z umiarkowaną skutecznością, to pomagają nam stanąć na nogi, kiedy otrzymamy poważne rany. Taki wybieg możliwy jest dwukrotnie, później zostaje wczytanie zapisu.

To, że za mało tutaj myśli taktycznej ma też swoje wady. Takie rozwiązanie pomaga niekiedy zwalczać monotonię, co bywa minusem Space Marine 2. Trzymanie wciąż wciśniętego spustu potrafi nieco znużyć, choćby nie wiem jak atrakcyjnie padały kolejne watahy wrogów. Nie zrozumcie mnie źle, rozwałka daje olbrzymią frajdę, ale po dłuższym czasie przydaje się tutaj przerwa, bo potrafi się tu wkraść monotonia. Choć - i tu słowa pochwały - co jakiś czas mamy urozmaicenia. Na przykład walka z powietrza dzięki plecakom odrzutowym. To w sumie to samo, tylko z góry, ale po pierwsze - wygląda to świetnie, modele postaci z tymi maszynami zyskują dodatkowego uroku, po drugie, efekty są naprawdę doskonałe, szczególnie jak spadamy na wrogów bezpośrednio z powietrza z takim "superhero landing". Aż ziemia drży. Co do rozgrywki, to mam wrażenie, że twórcy szeroką inspirację czerpali z Gears o War. Szkoda, że nie zaczerpnęli mechanizmu chowania się za przeszkodami. Naprawdę, aż zęby bolą, że nie można tu schować się za jakąś przeszkodą. Po pierwsze, wprowadziłoby tu właśnie nutę strategii, po drugie, urozmaiciłoby rozgrywkę, po trzecie, po prostu pasowałoby do klimatu. Część z mechanizmów pasuje także do oczywiście wielu innych gier, choć taki tryb szału, to... bez szału. Wygląda jakby deweloperzy jednym okiem patrzyli na God of War, ale tutaj akurat mogli spokojnie więcej ściągnąć, bo ten tryb... no jakoś nie czuć tutaj tej mocy, jaką miał Kratos, kiedy go w końcu szlag trafił. W Space Marine 2 trwa kilka sekund i nie dzieje się tu nic więcej poza tym, że ekran na chwilę zmienia kolor, a Titusowi przybywa odrobina zdrowia za każdego przyciętego do ziemi Tyranida. A tu przydałyby się jakieś dodatkowe efekty, może jakieś wstrząsy w padzie? Więcej hałasu, krwi czy czegoś w tym rodzaju.

Plusa daję jeszcze za stylizację bazy, w której uzupełniamy amunicję, briefujemy się czy wybieramy broń, której to mamy coraz więcej w arsenale, jest też kilka opcji rozwoju. Całość wygląda bardzo warhammerowo, ciemno, ale klimatycznie; świece na latających czaszkach, wszechobecne wszczepy, połączenie technologii z ciałem - to widoki obecne na każdym kroku, wykonane z pomysłem i wiernością pierwowzorowi. Jeśli chodzi o fabułę, to nie porywa, są próby interakcji poszczególnych NPCów z naszym bohaterem, ale jak dla mnie nieco zbyt sztywne i szyte grubymi nićmi. Właściwie od początku wiadomo, kto tu kogo i o co podejrzewa, robi groźne miny i mówi podejrzliwym głosem, ale i tak pochwała za próbę ubogacenia rozgrywki. Choć oczywiście wszyscy wiemy, że to tylko moment na to, żeby palce odpoczęły od naciskania spustu. No i a propo's interakcji. Najbardziej frustrującą była ta związana z komunikatami od innych żołnierzy, kiedy na przykład musimy - dla odmiany - odpierać ataki Tyranidów. Były powtarzane tak często, i wykrzykiwane takim tonem, że miałem ochotę wyłączyć dźwięk. Choć reszta efektów i muzyka są naprawdę niezłe. Niezależnie jednak od tego, jak bardzo się czepiam, jak mówię, czego mi tu brakuje, to najważniejsze rzeczy są na miejscu - bolter w opancerzonej łapie, który solidnie kopie wypluwając masowe bilety na drugą stronę, a także tysiące przeciwników, którzy łapią się na ten przejazd. Wszystko w pięknej i intrygującej oprawie. Oczywiście na cześć Imperatora. 7 na 10.

Zobacz także

2024-01-27, godz. 06:00 [27.01.2024] Giermasz #585 - Nasze typy roku 2024 Zanim wrócimy do recenzowania najnowszych produkcji - a karuzela premier już za chwileczkę, już za momencik zacznie się rozkręcać - to postanowiliśmy zebrać nasze typy na na ten rok. Oczywiście, pewnie nie powiedzieliśmy o bardzo… » więcej 2024-01-20, godz. 19:17 [20.01.2024] Lista życzeń W czasach, gdy premiery gier odbywają się praktycznie bez przerwy - zainteresowanie przyszłych odbiorców, zachęcenie ich, aby wciągnęli dany tytuł na swoją "listę życzeń", to bardzo ważny element marketingu. Ale czasami dana produkcja… » więcej 2024-01-20, godz. 19:17 [20.01.2024] Lista życzeń W czasach, gdy premiery gier odbywają się praktycznie bez przerwy - zainteresowanie przyszłych odbiorców, zachęcenie ich, aby wciągnęli dany tytuł na swoją "listę życzeń", to bardzo ważny element marketingu. Ale czasami dana produkcja… » więcej 2024-01-20, godz. 06:00 Jack Orlando (1997 r.) "Taki był wtedy czas (1995 rok) - uważano, że każdy szanujący się developer powinien mieć w swoim portfolio porządną przygodówkę" - opowiadał w wywiadzie dla serwisu forum.przygodomania.pl Andrzej Postrzednik, jeden z twórców… » więcej 2024-01-20, godz. 06:00 Suicide Squad: Kill the Justice League [Xbox Series X] Naprawdę nie zrażałem się pierwszymi negatywnymi wrażeniami od testerów. Nie przejmowałem się krytyką graczy, którzy czepiali się szczegółów z przecieków. Mijałem obojętnie doniesienia o płytkiej rozgrywce, słabej fabule… » więcej 2024-01-20, godz. 06:00 [20.01.2024] Giermasz #584 - Chwila wytchnienia... Cóż, w tym Giermaszu wyjątkowo nie posłuchacie recenzji. Sam zwróciliśmy uwagę, że taka sytuacja bardzo dawno nie wystąpiła w tej audycji - ale uspokajamy, gier do przetestowania już mamy coraz więcej, tyle, że zwyczajnie terminy… » więcej 2024-01-13, godz. 06:00 Prince of Persia: The Lost Crown [Xbox Series X] Prince of Persia: The Lost Crown już na starcie wywołało kontrowersje. I poniekąd paradoks. Gracze krytykowali zapowiedzi zarzucając twórcom, że odchodzą od tradycji, choć Ci w rzeczywistości właśnie do niej wrócili. Bo nowa odsłona… » więcej 2024-01-13, godz. 06:00 God of War Ragnarök: Valhalla DLC [PlayStation 5] Gdy wszyscy już zapomnieli o genialnym God of War Ragnarök, Santa Monica Studio zaskoczyło fanów zupełnie darmowym dodatkiem Valhalla. DLC, które mocno odmieniło rozgrywkę, zmieniając slashera w zabawę z gatunku roguelite. Uspokajam… » więcej 2024-01-13, godz. 06:00 Prince of Persia: The Lost Crown [Xbox Series X] Prince of Persia: The Lost Crown już na starcie wywołało kontrowersje. I poniekąd paradoks. Gracze krytykowali zapowiedzi zarzucając twórcom, że odchodzą od tradycji, choć Ci w rzeczywistości właśnie do niej wrócili. Bo nowa odsłona… » więcej 2024-01-13, godz. 06:00 God of War Ragnarök: Valhalla DLC [PlayStation 5] Gdy wszyscy już zapomnieli o genialnym God of War Ragnarök, Santa Monica Studio zaskoczyło fanów zupełnie darmowym dodatkiem Valhalla. DLC, które mocno odmieniło rozgrywkę, zmieniając slashera w zabawę z gatunku roguelite. Uspokajam… » więcej
34353637383940