Extra Giermasz
Radio SzczecinRadio Szczecin » Extra Giermasz
Warhammer 40,000 Space Marine 2
Warhammer 40,000 Space Marine 2
No to tak - bawiłem się bardzo dobrze, choć mam kilka zastrzeżeń. Co do zasady Warhammer 40000: Space Marine 2 spełnia podstawowe oczekiwania, choć człowiek chciałby czegoś więcej. A ta trzecioosobowa strzelanka z całą pewnością chce być czymś więcej, niż tylko łupaniną. Choć z tym akurat bywa różnie.

Grę do recenzji otrzymaliśmy od polskiego oddziału firmy Plaion.
Recenzja Warhammer 40,000: Space Marine 2

Zacznijmy od podstaw i dobrych informacji. Wcielamy się w Titusa, kosmicznego marine, którego znamy z poprzedniej części. Po latach niełaski, nasz bohater w jednej z walk odnosi ciężkie rany, przechodzi skomplikowaną operację, która pozwala mu wracać do żywych już jako Primaris. Nic za darmo i na darmo oczywiście, bo Titus musi udać się na kolejną niebezpieczną misję. To wszystko rzecz jasna sprowadza się do wysłania na tamten świat - w imię Imperatora - tysięcy Tyranidów, wrogiej rasy, która zamierza przejąć całą galaktykę. Titus - już rękoma gracza - wypełnia zadanie od początku solidnie i z subtelnością żelazka rzuconego z dziesiątego piętra. Space Marine 2 już na wczesnych gameplay'ach pokazywał piękną grafikę i faktycznie, jest na czym oko zawiesić. Szczególnie, kiedy mamy do czynienia z takim podziałem między dżunglą, a nowoczesnymi budynkami częściowo już pochłoniętymi przez rozrastające się rośliny, to wygląda niezwykle intrygująco. Pełno tu szczegółów i rozmachu. Budynki, ale też inne elementy prezentują się bardzo okazale, choć - i tu duży plus - nie ma efektu czystości, raczej brud, zniszczenie albo mrok. Ale z drugiej strony brakowało mi większej interakcji. Nie można zniszczyć elementów do tego nieprzeznaczonych, brak dziur po kulach w większości przedmiotów, nie można poruszyć czy wziąć czegoś z sobą. Jak są beczki - wiadomo, że wybuchają, jakieś pojemniki też się niszczą, ale to właściwie wszystko w tej sprawie.

No dobrze, grafika to jedno, ale nie jesteśmy tutaj, żeby podziwiać landszafty, tylko pruć do złoli z kosmosu i patrzeć czy równo zdychają. A zdychają bardzo równo. I dużo. Jak dużo? No cóż. Powiem tak; jednym z osiągnięć, wcale nie tak trudnym do zdobycia jest zabicie 20 tysięcy wrogów. Trup ściele się bardzo gęsto i całkiem przyjemnie. Karabiny, które dostajecie w większości dają radę, szczególnie te nawiązujące do klasyki, czyli takie, które mają tradycyjną amunicję, stary dobry ołów. Elegancko czuć tutaj imersję i moc poszczególnych narzędzi w rękach naszego specjalisty od usuwania szkodników. Wybór jest całkiem przyzwoity, bo poza klasycznym bolterem, są wariacje szybkostrzelne, ciężkostrzelne, wolniejstrzelne, ale z potężniejszą siłą rażenia, strzelane na większe odległości, miotacze ognia, no i oczywiście broń biała napędzana mechanicznie, czyli na przykład miecz wspomagany, który także dostarcza nieco ciarek na plecach, kiedy przetnie się przez pancerze tyranidów. W ogóle wrogów jest mnogość, zresztą już wspominałem, jak dużo można ich tu odprawić z odpowiedzią odmowną. Ale poważnie, chwilami jesteśmy wręcz przytłoczeni falami wszelkiego plugastwa, które próbuje na nowo zweryfikować graczowi liczbę kończyn. Momentami nawet nie wiadomo, w którą stronę strzelać, tak dużo ich naciera. Bywa to frustrujące, bo trudno tu mówić o jakiejkolwiek strategii czy zmyśle taktycznym, raczej liczy się szybkość reakcji, i kierowanie ogniem w odpowiednią stronę, niejednokrotnie także szczęście. Pomagają też nasi skrzydłowi, którzy poza tym, że również sieją zagładę, choć z umiarkowaną skutecznością, to pomagają nam stanąć na nogi, kiedy otrzymamy poważne rany. Taki wybieg możliwy jest dwukrotnie, później zostaje wczytanie zapisu.

To, że za mało tutaj myśli taktycznej ma też swoje wady. Takie rozwiązanie pomaga niekiedy zwalczać monotonię, co bywa minusem Space Marine 2. Trzymanie wciąż wciśniętego spustu potrafi nieco znużyć, choćby nie wiem jak atrakcyjnie padały kolejne watahy wrogów. Nie zrozumcie mnie źle, rozwałka daje olbrzymią frajdę, ale po dłuższym czasie przydaje się tutaj przerwa, bo potrafi się tu wkraść monotonia. Choć - i tu słowa pochwały - co jakiś czas mamy urozmaicenia. Na przykład walka z powietrza dzięki plecakom odrzutowym. To w sumie to samo, tylko z góry, ale po pierwsze - wygląda to świetnie, modele postaci z tymi maszynami zyskują dodatkowego uroku, po drugie, efekty są naprawdę doskonałe, szczególnie jak spadamy na wrogów bezpośrednio z powietrza z takim "superhero landing". Aż ziemia drży. Co do rozgrywki, to mam wrażenie, że twórcy szeroką inspirację czerpali z Gears o War. Szkoda, że nie zaczerpnęli mechanizmu chowania się za przeszkodami. Naprawdę, aż zęby bolą, że nie można tu schować się za jakąś przeszkodą. Po pierwsze, wprowadziłoby tu właśnie nutę strategii, po drugie, urozmaiciłoby rozgrywkę, po trzecie, po prostu pasowałoby do klimatu. Część z mechanizmów pasuje także do oczywiście wielu innych gier, choć taki tryb szału, to... bez szału. Wygląda jakby deweloperzy jednym okiem patrzyli na God of War, ale tutaj akurat mogli spokojnie więcej ściągnąć, bo ten tryb... no jakoś nie czuć tutaj tej mocy, jaką miał Kratos, kiedy go w końcu szlag trafił. W Space Marine 2 trwa kilka sekund i nie dzieje się tu nic więcej poza tym, że ekran na chwilę zmienia kolor, a Titusowi przybywa odrobina zdrowia za każdego przyciętego do ziemi Tyranida. A tu przydałyby się jakieś dodatkowe efekty, może jakieś wstrząsy w padzie? Więcej hałasu, krwi czy czegoś w tym rodzaju.

Plusa daję jeszcze za stylizację bazy, w której uzupełniamy amunicję, briefujemy się czy wybieramy broń, której to mamy coraz więcej w arsenale, jest też kilka opcji rozwoju. Całość wygląda bardzo warhammerowo, ciemno, ale klimatycznie; świece na latających czaszkach, wszechobecne wszczepy, połączenie technologii z ciałem - to widoki obecne na każdym kroku, wykonane z pomysłem i wiernością pierwowzorowi. Jeśli chodzi o fabułę, to nie porywa, są próby interakcji poszczególnych NPCów z naszym bohaterem, ale jak dla mnie nieco zbyt sztywne i szyte grubymi nićmi. Właściwie od początku wiadomo, kto tu kogo i o co podejrzewa, robi groźne miny i mówi podejrzliwym głosem, ale i tak pochwała za próbę ubogacenia rozgrywki. Choć oczywiście wszyscy wiemy, że to tylko moment na to, żeby palce odpoczęły od naciskania spustu. No i a propo's interakcji. Najbardziej frustrującą była ta związana z komunikatami od innych żołnierzy, kiedy na przykład musimy - dla odmiany - odpierać ataki Tyranidów. Były powtarzane tak często, i wykrzykiwane takim tonem, że miałem ochotę wyłączyć dźwięk. Choć reszta efektów i muzyka są naprawdę niezłe. Niezależnie jednak od tego, jak bardzo się czepiam, jak mówię, czego mi tu brakuje, to najważniejsze rzeczy są na miejscu - bolter w opancerzonej łapie, który solidnie kopie wypluwając masowe bilety na drugą stronę, a także tysiące przeciwników, którzy łapią się na ten przejazd. Wszystko w pięknej i intrygującej oprawie. Oczywiście na cześć Imperatora. 7 na 10.

Zobacz także

2024-10-12, godz. 07:00 Chiński Ubisoft W najnowszym odcinku porozmawialiśmy o możliwym przejęciu jednej z największych firm w branży gier. Dokładniej o Ubisofcie, na którą prawdopodobnie chrapkę ma chiński gigant. Zapraszają Michał Król i Kacper Narodzonek. » więcej 2024-10-12, godz. 06:30 [12.10.2024] Giermasz #620 - fantastyczne krainy, zielone boiska i ślepa uliczka Tym razem zagramy w grę, w której faktycznie gramy Zeldą, wydamy ostateczny werdykt w sprawie najpopularniejszej piłki nożnej, pojeździmy (i to dosłownie) lewą stroną po Hong Kongu oraz porozmawiamy także o możliwym przejęciu jednej… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 Night Slashers: Remake [PlayStation 5] W 1993 roku na automatach w salonach gier - ale raczej nie w Polsce - zadebiutował beat'em up Night Slashers. Chodzona bijatyka nie osiągnęła wielkiego sukcesu, zwłaszcza, że konkurencja była wtedy bardzo mocna. W tym samym czasie… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 Night Slashers: Remake [PlayStation 5] W 1993 roku na automatach w salonach gier - ale raczej nie w Polsce - zadebiutował beat'em up Night Slashers. Chodzona bijatyka nie osiągnęła wielkiego sukcesu, zwłaszcza, że konkurencja była wtedy bardzo mocna. W tym samym czasie… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 EA Sports FC 25 - pierwsze wrażenia [PlayStation 5] W tym odcinku przebiegniemy się po największej murawie na świecie. To gra, która co roku jest wyczekiwana przez niezliczoną rzeszę fanów, która deklaruje, że jej nie kupi, a potem i tak ją kupuje. EA Sports FC 25 ujrzało światło… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 Broken Sword: Shadow of the Templars - Reforged [Xbox Series X] No uwielbiam tę grę. Tak samo, jak lata temu komiksowa grafika budowała niezwykły klimat, tak teraz znów czaruje i wciąga w klimat Paryża, zagadek i tajemnicy. Broken Sword - Shadow of the Templars: Reforged wciągnęło mnie bez reszty… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 Broken Sword: Shadow of the Templars - Reforged [Xbox Series X] No uwielbiam tę grę. Tak samo, jak lata temu komiksowa grafika budowała niezwykły klimat, tak teraz znów czaruje i wciąga w klimat Paryża, zagadek i tajemnicy. Broken Sword - Shadow of the Templars: Reforged wciągnęło mnie bez reszty… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 EA Sports FC 25 - pierwsze wrażenia [PlayStation 5] W tym odcinku przebiegniemy się po największej murawie na świecie. To gra, która co roku jest wyczekiwana przez niezliczoną rzeszę fanów, która deklaruje, że jej nie kupi, a potem i tak ją kupuje. EA Sports FC 25 ujrzało światło… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 Kolekcjonerskie PlayStation niekoniecznie dla graczy Wolny rynek ma to do siebie, że potrafi być brutalny. Przekonali się o tym nie pierwszy raz gracze. Przybliżymy wam niedawną sytuację z kolekcją sprzętu wydaną na 30-lecie PlayStation, która rozeszła się w mgnieniu oka, lecz niekoniecznie… » więcej 2024-10-05, godz. 07:00 Broken Sword: Shadow of the Templars - Reforged [Xbox Series X] No uwielbiam tę grę. Tak samo, jak lata temu komiksowa grafika budowała niezwykły klimat, tak teraz znów czaruje i wciąga w klimat Paryża, zagadek i tajemnicy. Broken Sword - Shadow of the Templars: Reforged wciągnęło mnie bez reszty… » więcej
3456789