Jednocześnie prezydent przyznał, że nie ma jednoznacznych zapisów, jaki DPS ma powstać w szpitalu miejskim.

Radni twierdzą, że miasto po prostu nie ma pieniędzy dla żadnego nowego Domu Pomocy Społecznej w Szczecinie. Do dyskusji dołączył się abp Andrzej Dzięga dodając, że każdy DPS jest potrzebny.

Prezydent Szczecina Piotr Krzystek podkreślił, że miastu potrzebny jest Dom Pomocy Społecznej dla osób starszych. - My oczekiwaliśmy Domu Pomocy Społecznej dla osób somatycznie chorych, bo to największa grupa oczekujących. Jeżeli druga strona to spełni, będziemy zadowoleni i nasze zaangażowanie w finansowanie pobytu tych osób będzie zgodne z oczekiwaniami. Jeżeli to będzie Dom Pomocy Społecznej dla osób psychicznie chorych, to nasze zaangażowanie będzie adekwatne do potrzeb, które są w mieście w tej materii - zapowiedział Krzystek.

Według Jędrzeja Wijasa z SLD, miasto od ponad roku wie, że będą tam przebywały osoby psychicznie chore. Jeszcze przed rozpoczęciem poniedziałkowej sesji radny Sojuszu pokazał dziennikarzom dokument z kwietnia tego roku - odpowiedź na jego pytanie dotyczące przyszłości szpitala miejskiego.

- Wiceprezydent Krzysztof Soska pisał wtedy, że urząd od października 2012 roku wie, że powstaje tam DPS dla psychicznie chorych. Dlatego to, co dziś się dzieje ze strony prezydenta to udawanie zaskoczenia - zaznaczał Wijas.

Radny Platformy Obywatelskiej Bazyli Baran uważa, że w budżecie Szczecina nie zarezerwowano pieniędzy dla żadnego nowego DPS-u, dlatego ta awantura. - Problemem jest to, że nie przewidziano, że Kuria tak szybko poradzi sobie z tą budową i DPS będzie gotowy jeszcze w tym roku - powiedział Baran.

- Chcemy opierać się na dokumentach w tej sprawie, bo to najbardziej czytelne i bezpieczne - powiedział abp Dzięga. - Chcę wierzyć, że będzie to dzieło prowadzone w dobrej atmosferze do dobrego finału. Nie znam dokumentów ze strony miasta, które naruszałyby tę atmosferę.

Kiedy z końcem czerwca 2009 roku szpital miejski został zamknięty o swoją dawną własność zaczęły obiegać się siostry Boromeuszki, które przybyły do Szczecina jeszcze w XIX wieku. Na początku XX wieku wybudowały szpital, który po wojnie przejęły władze PRL.

Walka sióstr o przywrócenie własności po wojnie zakończyła się niepowodzeniem. Boromeuszki tłumaczyły, że skoro placówka zachowała funkcję szpitalną, nie dochodziły dalszych roszczeń do tego obiektu już w latach 90. Dopiero po zamknięciu szpitala w 2009 roku rozpoczęły starania o jego odzyskanie.

Prezydencki projekt uchwały o przekazaniu nieruchomości Archidiecezji został w marcu 2010 roku poparty większością głosów w radzie miasta. Zgodnie z umową, Archidiecezja zapłaciła miastu 19 tys. złotych. Obiekt został więc sprzedany z 99,9-procentową bonifikatą. W zamian Archidiecezja zobowiązała się do rozpoczęcia budowy w ciągu 3 lat. Za 5 lat w budynku po byłym szpitalu miejskim miał powstać Dom Pomocy Społecznej, a za 7 lat szpital rehabilitacyjny, w którym będzie 200 łóżek dla pacjentów w trakcie leczenia m.in. neurologicznego, ortopedycznego, a także kardiologicznego i kardiochirurgicznego.