W pierwszym odruchu chciałem pisać coś w stylu: "Super Mario RPG to świetna propozycja dla wszystkich fanów gatunku". Ale - i owe "ale" przybrało całkiem spore rozmiary w mojej głowie - przecież komputerowe gry fabularne to i taki dajmy na to Starfield czy Skyrim, z widokiem z pierwszej osoby i wielgachną mapą. To gry w stylu "baldura" czy "diablo", także produkcje z mocną warstwą taktyczną - ale również "soulsy" albo wszelkie "japońskie dziwactwa". Więc nie, chyba jednak Super Mario RPG nie jest grą dla każdego. Ale każdemu mogę polecić, o ile jesteście otwarci na zwariowane pomysły w tym gatunku.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

"Niezwyciężony" to jedna z moich ulubionych książek mistrza, polskiego pisarza gatunku hard science fiction, filozofa i futurologa Stanisława Lema. Najlepszy polski autor stworzył wiele wybitnych dzieł, a wyprawa ratunkowa na planetę Regis III jest jedną z najważniejszych w moim życiu. I teraz wyobraźcie sobie, że rodzime studio Starward Industries stworzyło grę The Invincible, bazującą na tej książce. Grę nietypową, filozoficzną, będącą bardziej opowieścią i przeżyciem, niż czystą rozrywką.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy 11 bit studios.

Kilka uwag na początek, żebyście wiedzieli, z jakiej perspektywy oceniam EA Sports WRC - i czego się z tego tekstu nie dowiecie. Na przykład: jak jeździ się sterując padem a nie kierownicą? Cóż, nie obchodzi mnie to... Oczywiście rozumiem, że są zręcznościowe samochodówki skrojone pod kontrolery, nie mam z tym problemu - ale ja oczekuję możliwie jak najwierniejszej symulacji (choć recenzowana gra oczywiście ma asysty, które ułatwiają zabawę padem). Od razu więc podłączyłem kierownicę, wyłączyłem wszystkie "ułatwiacze", żeby mieć chociaż namiastkę tego, czego w prawdziwym życiu raczej nie doświadczę. Czyli, ta recenzja jest pisana przez fana symulatorów - dla fanów symulatorów. To po pierwsze.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Electronic Arts Polska.

Jeśli w redakcji pojawia się propozycja zrobienia recenzji gry, która ocieka humorem, zawiera absurdalne ilości głupoty, wymaga kompromitującego zachowania i żenujących ruchów, wtedy wkraczam ja. Jako, że recenzowałem dwie poprzednie części serii, wręcz ubiegałem o możliwość zagrania w WarioWare: Move It!. Konkurencji w redakcji nie było, więc po raz kolejny mogłem przed domownikami zrobić z siebie pajaca, ale jak się świetnie bawiłem, to moje. Na nieszczęście, zostałem uwieczniony na zdjęciach w rodzinnym albumie. Będzie się czego wstydzić na starość.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Niemal dokładnie dwa lata temu miałem okazję opowiedzieć Wam o dedykowanej dzieciom trójwymiarowej platformówce Smerfy: Misja Złoliść. Chwaliłem ładną, kolorowo-bajkową grafikę (no, jakżeby inaczej w takiej produkcji), podobały mi się projekty plansz - z poukrywanymi znajdźkami. Wreszcie, chociaż nie było mowy o długich, filmowych przerywnikach, to przygotowana z polskim dubbingiem gra miała historię, która nadawała sensu rozgrywce. Dałem w podsumowaniu wysoką notę, oczywiście z zastrzeżeniem, że to zabawa dla młodszej młodzieży i tak trzeba tę ocenę interpretować. A teraz porozmawiamy o kontynuacji, czyli o grze Smerfy 2: Więzień Zielonego Kamienia.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

Przed premierą polskiej gry RoboCop: Rogue City pomyślałem, dobra, Teyon dostał kolejną licencję i dostaniemy całkiem przyjemnego FPS-a, coś pokroju ich poprzedniej gry Terminator. W jakim ja żyłem błędzie! Okazało się, że part man, part machine, all cop to bardzo dobra produkcja, z rozbudowana fabułą, ciekawymi rozwiązaniami, świetną walką i masą innych wciągających rzeczy. Co więcej, jest to prawdopodobnie najlepsza polska gra tego roku.

Grę do recenzji dostaliśmy od studia Teyon, twórców gry.

Gry logiczne potrafią zyskać sympatię fanów. Zresztą, pierwszy przykład z brzegu - seria Portal - "dwójka" w rok sprzedała się w ponad czterech milionach kopii. Kiedy wychodziła pierwsza odsłona The Talos Principle, wzięła serca graczy i krytyków szturmem. Średnia ocen na Metacriticu na poziomie 85 procent mówi sama za siebie. Logiczna gra z filozoficznymi akcentami doczekała się swojego sequelu. I powiem tak - nie wiem, czy to nie jest najlepsza gra logiczna, w jaką grałem kiedykolwiek.

Grę do recenzji dostaliśmy od wydawcy firmy Devolver Digital.

Hellboy zasługuje na coś więcej niż - najwyżej przeciętność. Jeden z najfajniejszych, najbardziej charakterystycznych, ciekawych i niejednoznacznych bohaterów komiksów, później filmów i gier, jakoś nie może doczekać się wreszcie solidnej reprezentacji w tej ostatniej dziedzinie. Hellboy: Web of Wyrd niestety niczego tu nie zmienia. Najpierw skusiła mnie taka nieoczywista grafika, która kojarzy się ze stylem słynnego XIII, podobieństwa są nawet w oszczędnej animacji, która nie obejmuje na przykład ruchu ust podczas mówienia, niekiedy celowo zaczyna przeskakiwać jakby brakowało klatek, ale to też celowy zabieg, który podkreśla komiksowe korzenie Hellboya, a przy okazji w pewien sposób fascynuje.

Grę do recenzji dostaliśmy od agencji reprezentującej twórców.