Injustice: Gods Among Us boję się odpalić teraz. To właśnie taka gra, która zapewniła mi całe miesiące świetnej zabawy, oczarowała, m.in. ze względu na moją słabość do superbohaterów, także teraz boję się, że po 12 latach zdziwię się, co mnie tu w ogóle trzymało przy konsoli. Jednak jest to jedna z jaśniejszych superbohaterskich pozycji w elektronicznym archiwum. Przynajmniej jeśli chodzi o te bardziej leciwe.

Mieliśmy oczywiście wcześniej bijatyki z postaciami, które swoje kariery rozpoczynały na kartach komiksów, mam na myśli również tych z DC. Choćby Mortal Kombat vs. DC Universe, a że Injustice to dziecko właśnie twórców "Mortala" to droga do produkcji, która w całości poświęcona byłaby miłośnikom obcisłych rajtek, nie była już daleka. I trzeba przyznać, że Injustice zrobiła, co trzeba. Gra zapewniała beztroską, pełną efekciarstwa, ciosów specjalnych i niemal komiksowych kadrów rozrywkę. Jeśli ktoś chciął zobaczyć komiksowe starcia na żywo i mieć na nie wpływ - to był w siódmym niebie. Ja byłem.

Ja byłem, bo chciałem brać udział w takich walkach. Nie wiem czy to było zaplanowane działanie, ale w tym samym roku premierę miał Człowiek ze stali, w którym w Supermana wcielał się Henry Cavill, a to też na pewno podkręcało hype. Ja też wtedy robiłem recenzję do Giermaszu Injustice i do tej pory pamiętam, że nie chciałem mówić o fabule, bo taka właśnie była, że niespecjalnie chciało się o niej mówić. Wszystko opiera się o światy równoległe, w jednym z nich Superman staje po stronie złych, rozwija dyktatorskie zapędy, otacza się również zespołem innych supków, którzy podzielają wizję putinowską... przepraszam - "supermenowską" wizję świata pod pełną kontrolą, gdzie wyroki śmierci sypią się jak czekoladowe Korsarze, kiedy rozedrze się opakowanie. Ruch oporu zakłada oczywiście Batman, który sprowadza drugi zestaw całej super hałastry tym razem ze świata, gdzie nic się nie pochrzaniło. To oczywiście tylko podkładka, żeby usprawiedliwić to, że dobrzy biją się z innymi dobrymi, którzy teraz są złymi. Ale za to biją się z komiksową klasą. Widać, że ktoś przestudiował dokładnie jak powinna wyglądać cyfrowa wersja poszczególnych ruchów postaci, szczególnie tych specjalnych, które aż iskrzą energią na ekranie i są odpowiednio przypisane i podrasowane dla każdej bohaterki i bohatera. Ciosy wyrzucające w kosmos, kilometrowe kratery, lasery a do tego - moje ulubione - interaktywne rzeczy na arenach, którymi można się tluc. Na przykład przekonywać oponenta do poszanowania praw jednostki za pomocą śmigłowca.

Mieliśmy w Injustice też kilka trybów zabawy, była sieć, były również postaci dodatkowe jak Lobo, który ma potężne grono fanów. Było też kilka wad, poza fabułą, jak na przykład dziwnie wyglądające twarze, a niekiedy całe sylwetki i na przykład w dwójce nie do końca udało się z tym uporać. Ale oczywiście to wszystko schodziło na dalszy plan, kiedy Batman wyfurmanił komuś z Batmobila. A właściwie Batmobilem. No miód. Świetnie się bawiłem i prawdę mówiąc cały czas czekam na trójkę.

Jak to się stało, że jedna z najwspanialszych gier kiedykolwiek stworzonych nie znalazła się jeszcze w przepastnym archiwum Giermaszu, to ja nie mam pojęcia. No, ale czas ten błąd naprawić. Na tapet bierzemy piękną, ciekawą, inteligentną i dobrze się starzejącą grę czeskiego studia Amanita Design, czyli - Machinarium. Nie wiem, czy już zauważyliście, ale obiektywizmu to tutaj będzie co kot napłakał. Żeby nie było, że nie uprzedzałam.

Kto jeszcze Machinarium nie zna - a wiem, że są i tacy gracze - to zaznaczę od razu, że jest to produkcja dla tych, którzy cenią dobrą grafikę, nieszablonową animację i godziny spędzone na rozwiązywaniu łamigłówek. Dobra, nie oszukujmy się, to jest gra dla wszystkich.

Zacznijmy od fabuły. Sterujemy otóż małym robotem, który ląduje na wysypisku śmieci. Robot ma na imię Josef - to na cześć czeskiego malarza, pisarza i poety, który wymyślił słowo "robot" (dzięki, Wikipedio, co byśmy bez ciebie zrobili). Wysypisko, na którym nie wiedzieć czemu wylądowaliśmy, znajduje się w pobliżu tytułowego miasta Machinarium, do którego nasz bohater postanawia wrócić. Tu zaczynają się łamigłówki, bo najpierw musi pozbierać wszystkie swoje części, potem wykombinować, jak dostać się przez bramę. Ale w zasadzie tutaj dopiero zaczyna się przygoda. Josef nie tylko musi pomóc mieszkańcom miasta, ale też uwolnić swoją dziewczynę i pokonać trzech opryszków, którzy mają niecny terrorystyczny plan.

Jak tego dokonać? Trzeba mieć pomysł. Mamy tu interfejs point-and click, a nasz robocik nie może sięgnąć do przedmiotów, które znajdują się poza jego zasięgiem. Ale dobra wiadomość jest taka, że Josef może się rozciągać albo kurczyć w pionie. Tylko inna rzecz, że nie robi tego sam z siebie, a konia z rzędem temu, kto choć raz nie wydał z siebie pełnego ulgi "aaaaa!", gdy pozornie niewykonalne zadanie zrobiło się proste kiedy tylko nasz bohater "urósł". Josef może zbierać rzeczy potrzebne do rozwiązania łamigłówki, łączyć je, manipulować elementami otoczenia. Ale tutaj nic nie dzieje się przypadkiem i nie rozwiążemy zagadki, wykonując jakieś przypadkowe ruchy.

Tak że rozgrywka nie jest banalna, a z biegiem czasu i z przechodzeniem przez kolejne plansze robi się coraz trudniej. Co oczywiście jest uzasadnione i pożądane. A co z zagadkami, które wyjątkowo trudno nam rozwiązać? Twórcy Machinarium i tutaj przychodzą nam z pomocą - w grze są podpowiedzi; jeśli utkniemy, możemy zobaczyć, co zrobić, żeby ruszyć z miejsca. Jest też możliwość sprawdzenia solucji, ale żeby ją odpalić, trzeba zagrać w minigrę, która nie jest specjalnie pasjonująca - i to był eufemizm.

I teraz last but not least, specjalnie zostawiłam to na koniec. GRAFIKA! Ręcznie rysowana, o niesamowitej, steampunkowej atmosferze i z przesympatycznymi bohaterami. Smaczku dodaje fakt, że podczas rozgrywki nie pada ani jedno słowo, a postaci porozumiewają się za pomocą komiksowych, rysunkowych dymków. Każda lokacja jest dopracowana, no po prostu nie można się na to napatrzeć.

F1 2009 było pierwszą grą spod klawiatur studia Codemasters na licencji Formuły 1. Jak można się domyślić - gra wrzucała nas w realia sezonu 2009. Nomen omen - ciekawego dla fanów tego sportu. Nowe regulacje techniczne, zawirowania związane z kryzysem ekonomicznym zmuszające producentów do wycofywania się, zwycięstwo zespołu uratowanego znad przepaści, no i z naszej perspektywy - Robert Kubica w BMW Sauber.

Gra ukazała się w listopadzie tegoż roku, ale tylko na Wii i PSP. Pozwalała nam na jazdę po wszystkich torach z kalendarza tego sezonu podczas szybkich wyścigów, prób czasowych, ale mogliśmy również przejechać cały sezon wybranym przez nas kierowcą i spróbować zdobyć mistrzostwo. Recenzje były mieszane, głównym zarzutem była głównie grafika, z drugiej strony jednak recenzenci zwracali uwagę na dobry model jazdy. Jak widać, była to podwalina do budowania czegoś większego.

W przyszłym sezonie gra wyszła na PC, PlayStation 3 i Xboxa 360. F1 2010 zebrało naprawdę pozytywne recenzje, a nawet załapała się na BAFTĘ w kategorii "Gra Roku", bijąc na przykład FIFĘ 11 czy Football Managera 2010. Do dzisiaj Codemasters tworzy tytuły na licencji Formuły 1, nawet po wykupieniu studia przez Electronic Arts pod koniec 2020 roku.

Te po części były odpowiedzią na coś, co graczom przeszkadzało. Był moment, kiedy nie dało nie natknąć się na jakiegoś bota. Pomimo stosowania oprogramowania anty-cheatowego oczywiście takie cheaty powstawały i, zwłaszcza w naszej części Europy, były na porządku dziennym. Coś, na czym Metin2 również stracił, to mocne pay-2-win. Smocze Monety, które można było kupować, mogły mocno przechylić szalę i ułatwić grę dla kogoś, kto zapłacił. Pomimo tego gra dalej żyje, chociaż pewnie graczy liczy się w dziesiątkach, a nie setkach tysięcy. Ale jestem pewien, że nie jestem jedynym, który pamięta frustrację po tym, jak kowal w wiosce spalił twoją ulubioną broń.

Painkiller sprzedał się w kilkuset tysiącach kopii, gracze chwalili dynamikę rozgrywki i dostępne alternatywne zakończenie. Sukces przerodził się w kilkuczęściową serię, której najnowszą część - a tak naprawdę rozbudowany reboot pierwowzoru - dostaniemy w tym roku.

Czasem debiut po prostu wychodzi. Można przytaczać jakieś przykłady ze świata sportu, muzyki czy innej szeroko pojętej rozrywki, lecz tutaj skupimy się na studiu Infinity Ward. Powstało one z powodu konfliktu części pracowników studia 2015, Inc. z Electronic Arts. Odłączyli się więc od studia i poszli na swoje. Infinity Ward powstało 23 lata temu i do dziś zajmują się tylko i wyłącznie jedną serią. Zresztą - oni mogą. Bo chodzi o Call of Duty.

Pierwszy CoD, który nada tytuł całej serii wyszedł na rynek w październiku 2003 roku. Gra przenosi nas w realia II Wojny Światowej i alianckich potyczek na różnych frontach. Kampania fabularna na dobrą sprawę pozwala nam wcielić się w trójkę bohaterów - żołnierza amerykańskiego, brytyjskiego i radzieckiego. Zaczynamy we Francji, po czym przebijamy się przez Alpy, Wołgę, Wisłę, Odrę czy Belgię, aby kampanię fabularną skończyć w Berlinie. Poza kampanią jeszcze dostępny był tryb wieloosobowy.

Gra na początku wyszła na PC, lecz pierwszego portu doczekała się już nieco ponad rok po premierze. Nie była to jednak wersja na PlayStation czy Xboxa, jak można by się tego spodziewać, ale na… zapomnianą Nokię N-Gage. Call of Duty zebrało naprawdę świetne opinie u recenzentów ze średnią w okolicach oceny 9 na 10, zebrało kilka nagród, w tym BAFTĘ za grę roku 2003.

CoD niezmiennie cieszy się uznaniem graczy. Ostatni tytuł, Black Ops 6, miał premierę w październiku zeszłego roku i tak na dobrą sprawę do teraz utrzymuje się w czołówce najczęściej kupowanych gier. Szacuje się, że przez całą swoją historię gry z serii Call of Duty sprzedały się w grubo ponad 500 milionach egzemplarzy.

Bijatyka i pomysł spodobał się graczom, więc studio Omega Force postanowiło kontynuować serię, ale postanowili dokonać znacznej zmiany. Kolejne odsłony Dynasty Warriors stały się slasherami z elementami taktycznymi, gdzie walczyło się dosłownie z kilkudziesięcioma przeciwnikami na raz. Seria doczekała się kilkunastu odsłon i spin-offów i ukazuje się do dziś.