Fikcyjny komunistyczny kraj, lata 80. XX wieku, przejście graniczne, aresztowania, kontrabanda. Rzucając okiem pobieżnie na opis Contraband Police mogłoby się wydawać, że Lucas Pope może się sądzić o plagiat. Przecież to wszystko już było 10 lat temu w Papers Please. Paraleli trochę rzeczywiście jest, ale uwierzcie mi - to jest coś zupełnie innego. Różnice w tytułach widać już na pierwszy rzut oka. Pamiętamy oszczędną, ciemną i pikselową oprawę graficzną Papers, Please. W Contraband Police natomiast wita nas zielone przejście graniczne w Karikatce.

Grę do recenzji dostaliśmy od wydawcy firmy PlayWay.

Od pierwszej części, która zmieniła branżę, przez kultową "dwójkę" oraz budzącą emocje i polaryzującą fanów "trójkę" aż po wyciskającą ostatnie soki/pieniądze z graczy odsłonę free to play - ta seria gier w której staramy się "zaklikać przeciwnika na śmierć" jest niewątpliwie fenomenem. A że zbliża się premiera Diablo IV, twórcy starają się poznać odczucia fanów i branży, żeby swoje dzieło dopieścić. W naszej redakcji obowiązek przetestowania produkcji w tej fazie jej rozwoju spadł na Jarka Gowina. Ale tu "obowiązek" błyskawicznie przerodził się w przyjemność: posłuchajcie, co nasz redakcyjny kolega sądzi o stanie Diablo IV na ten moment i dlaczego już nie może się doczekać premiery!

Grę do testowania dostaliśmy dzięki uprzejmości wydawcy firmy Cenega.

Ileś godzin przed ekranem, później czas poświęcony na kreślenie w głowie scenariusza tej recenzji - a wszystko sprowadza się w sumie do jednej konkluzji: pokonaj pierwszego bossa a dalej będzie już (w miarę) z górki. Zresztą wielu dziennikarzy opisujących swoje wrażenia z ogrywania Wo Long: Fallen Dynasty zwróciło na to uwagę. I, znowu, nie napiszę nic odkrywczego, że takie zabiegi - na odsianie mniej zdeterminowanych graczy - były już stosowane w gatunku "souls-like". Wo Long: Fallen Dynasty bardzo stawia na zręczność i odpowiedni timing, co wymaga chwili nauki. W zamian daje naprawdę bardzo udany system walki, który zaangażował mnie do spędzenia miło czasu przed ekranem. Bo z przyjemnością do tej produkcji wracałem.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska

Company of Heroes 3 to tytuł na który czekało wielu graczy. Oczywiście z powodu legendy, jaką owiana jest ta seria RTS-ów. Przyznać trzeba, że druga część serii była bardzo udana. Czy to powoduje, że kontynuacja powinna być jeszcze lepsza? No niekoniecznie, bo Company of Heroes 3 to gra solidna, ale nie brakuje w niej minusów. Już na początku zdradzę najważniejszy wniosek: warto zagrać, ale można też poczekać, aż tytuł potanieje. Company of Heroes 3 to strategia czasu rzeczywistego. Klasycznie gra osadzona jest w czasach II wojny światowej. W tytule chodzi o to, żeby dowodzić jednostkami i pokonywać oddziały wroga. Albo innym razem bronić się przed atakami nieprzyjaciela przez określony czas - wykorzystując do tego infrastrukturę, pojazdy, czy samoloty.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Różowa kulka powraca w zremasterowanej platformówce Kirby's Return to Dream Land Deluxe. Gra z 2011 roku została graficznie upiększona, ale twórcy dali coś ekstra - odrobinę nowej zawartości. Dzięki temu zabawy starcza na około 10 godzin, choć jest to rozrywka skierowana głównie do młodszego gracza. Na planecie Popstar rozbija się kosmiczny statek i przy okazji rozpada na setki drobnych i większych części. Okazuje się, że pilotujący go Magolor chciałby jednak odlecieć i prosi Kirby'ego i jego przyjaciół o pomoc. I to nie byle jaką, bo chodzi o odnalezienie wspomnianych fragmentów statku. Różowa kulka z funkcją odkurzacza zgadza się, bo w nagrodę Magolor obiecuje im podróż na jego rodzinną planetę. I tu do gry wkracza gracz.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Dla kogoś, kto nie zna serii, może to być trochę trudne do zrozumienia i trzeba nieco się skupić. Była taka japońska seria gier, otoczona kultem w swoim rodzinnym kraju. Nazywała się Yakuza. Teraz występuje pod nazwą Like a Dragon. I wyszła jej kolejna odsłona, która dzieje się przed wydarzeniami z ostatnich części. I choć dla nas to nowa gra, jest to remake produkcji sprzed prawie 9 lat, tylko wcześniej wyszła jedynie w Kraju Kwitnącej Wiśni. Co więcej, wszystko dzieje się w XIX wieku, główni bohaterowie są tacy sami, a nawet ci sami, tylko nazywają się inaczej, a konkretnie noszą imiona autentycznych postaci historycznych. A co jeszcze ważniejsze, mimo lat na karku, gra daje radę.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

A czemu nie ogłosili zupełnie nowej części, z klasycznym widokiem w dwóch wymiarach i rozgrywką niczym w Metroid Dread i innych "tradycyjnych" odsłonach serii? - utyskiwałem w duchu, gdy pojawiła się informacja o gruntownie zremasterowanym klasyku Metroid Prime z 2002 roku (który zresztą od razu w dniu ogloszenia pojawił się w sklepie, niezbyt częsta to praktyka wydawców wszelakich). - Staroć jeszcze z Gamecube'a, remaster nie remake, no przecież cudów nie ma - kontynuowałem swoje duchowe narzekania. Jednocześnie pojawiały się jednak myśli, że: widziałem już gruntowne remastery, które się udały - a i przecież Metroid Prime w chwili premiery był niezwykle chwalony i jest ujmowany na listach najlepszych gier wszechczasów. Ostatecznie, z pewną taką nieśmiałością, wyruszyłem na planetę Tallon IV... żeby szybko zbierać szczękę z podłogi.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Zapowiadający się dobrze tytuł z potencjałem...który twórcy zmarnowali. Tak w skrócie można opisać Forspoken, czyli nową grę od Luminous Productions. Studio z doświadczeniem i z cennym skalpem, jakim niewątpliwie było Final Fantasy XV. Twórcy przygotowali więc swoją drugą propozycję... tym razem nieco mniej udaną. Forspoken to gra przyzwoita. Z kilkoma poważnymi błędami, ale przede wszystkim: z nieciekawą historią oraz nijakimi postaciami. W grze wcielamy się w Frey - kobietę mieszkającą w Hell's Kitchen w Nowym Jorku. Wywodzi się ona z nieciekawego towarzystwa i chce się jak najszybciej z niego wyrwać. Nie chciałbym zdradzać zbyt dużo fabuły i psuć wam niespodzianki. W każdym razie trafia ona do innego wymiaru, innego świata, który walczy z zarazą...

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.