Giermasz
Radio SzczecinRadio Szczecin » Giermasz
A Plague Tale: Requiem
A Plague Tale: Requiem
Nie sądziłem, że Asobo Studio potrafi przebić pierwowzór. Druga część A Plague Tale z podtytułem Requiem bije jednak jedynkę na głowę, ale to nie jest gra dla każdego. Mimo, że miejscami przebija się światło, to tytuł jest bezwzględnie brutalny, ciężki emocjonalnie i wyjątkowo mroczny, za to w świetny sposób pokazujący międzyludzkie relacje, rodzinne więzi i zachowanie społeczności podczas największego zagrożenia. Po raz drugi przenosimy się do średniowiecza, gdzie Amicia i Hugo walczą o przetrwanie, stawiając czoła tytułowej pladze szczurów i wojskom, które opanowały kraj.

Grę do recenzji pobraliśmy w ramach abonamentu otrzymanego od przedstawiciela marki Xbox.
The Chant
The Chant
The Chant ma duze ambicje, ale też spore ograczenia. Choć sednem gry są zjawiska nadprzyrodzone, to te granice stawiają jej problemy znacznie bardziej prozaiczne - budżetowe. Co nie zmienia faktu, że jest to interesująca produkcja. Ma wady, ale stara się je solidnie wynagrodzić. Co więcej, jestem pewien, że twórcy zdawali sobie sprawę z tego, że niektórych rzeczy po prostu nie przeskoczą, ale to nie utemperowało ich aspiracji. To chyba dobrze, bo mimo pewnych braków The Chant próbuje być czymś więcej. Być może trampoliną studia do wyższej ligi. Są na to pewne szanse.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION
New Tales from the Borderlands
New Tales from the Borderlands
Ależ mam problem z tym tytułem! W główną serię Borderlands grałem, "luzacki" klimat tam panujący jak najbardziej "załapałem", ale przykładowo w poprzednią "filmówkę" w tym uniwersum - tę bez dopisku "new" - nie sprawdziłem. A ponoć była bardzo fajna. Ci, którzy grali, sequelem, czyli recenzowanym właśnie New Tales from the Borderlands są raczej rozczarowani. Ja nie mam tego obciążenia. Ale, co wiecie, z oceną mam problem. Widzę tu całkiem przyzwoity budżet, nie zabrakło starannie wyreżyserowanych scen, co w gatunku jest ultra-ważne - ale sama historia, cóż... i tak nie chcę zbyt wiele o niej pisać, natomiast nie jestem przekonany, czy mi się podobała

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega
Gotham Knights
Gotham Knights
Nie ma Batmana, nie ma nawet Batjaskini. Nie ma Batmobilu. Są: Red Hood, Batgirl, Nightwing i Robin. I to oni przejmują pałeczkę po śmierci Człowieka-Nietoperza w Gotham.
Okazuje się jednak, że ich mentor pozostawił za sobą sporo tajemnic. A my mamy Rycerzy Gotham, dość znanych supebohaterów, którzy muszą wyjść z cienia swojego nauczyciela i sami zadbać o porządek. Wychodzi im nieźle. Część rzeczy zgrzyta, ale co do zasady - naprawdę poszło nam całkiem przyzwoicie.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.
Mount & Blade II: Bannerlord
Mount & Blade II: Bannerlord
Grało się w pierwszego Mount & Blade'a... i to grało się latami. Nie tylko solo, ale też w grupach ze znajomymi. Powstawały klany, zespoły, drużyny Mount & Blade'a - ta gra zrewolucjonizowała spojrzenie na średniowieczne gry wojenne. Bo przecież mogliśmy brać udział w bitwach na kilkaset jednostek i to bez większych bugów i glitchy. Na kolejną część Mount & Blade trzeba było czekać dekadę. Ja zdążyłem już niestety zapomnieć o poprzedniej... a następna nieco stare kości rozruszała...

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION
Pierwsze wrażenia: Call of Duty: Modern Warfare II
Pierwsze wrażenia: Call of Duty: Modern Warfare II
GIERMASZ-Pierwsze wrażenia Call of Duty: Modern Warfare II
Oto kolejna odsłona ultra-hitowej serii strzelanek z widoku z pierwszej osoby. Niezależnie od tego, co powiemy, to już wydawca informuje o gigantycznej sprzedaży i milionach, które mierzą się ze sobą w sieci. Pełnej recenzji najnowszego Call of Duty: Modern Warfare II doczekacie się za tydzień - a teraz garść spostrzeżeń naszego redakcyjnego kolegi Bartka Czetowicza, przede wszystkim z trybu dla jednego gracza. Jak wiadomo, to zawsze wyreżyserowana przygoda w filmowym stylu - i tu twórcy absolutnie nie zawiedli. Szczegóły w naszej rozmowie.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.
Sackboy: Wielka Przygoda
Sackboy: Wielka Przygoda
Zabawny pluszak, jedna z ikon marki PlayStation powraca w wersji na PC. Produkcja Sackboy: Wielka Przygoda doczekała się już naszej recenzji na macierzystej konsoli, wtedy Michał Król bez wahania dawał bardzo wysoką notę, tu fragment jego podsumowania "jest fantastyczną, świetnie wykonaną i wciągającą platformówką. Z masą atrakcji, ciekawych rozwiązań, oferującą nieustającą akcję i poznawanie Świata Rzemiosła". Więc co do samej gry wątpliwości nie mamy, ja też bawiłem się świetnie - natomiast pytanie jest zasadnicze: czy równie świetnie udała się konwersja na "blaszaki"?

Grę dostaliśmy od polskiego wydawcy Sony Interactive Entertainment Polska.
Mario + Rabbids: Sparks of Hope
Mario + Rabbids: Sparks of Hope
Sytuacja wygląda następująco: chociaż istnienie turowego "Mariana" w którym pojawiają się też znane z gier o Raymanie i animacji Kórliki odnotowałem, to nie miałem okazji się tą produkcją bawić. Więc w tej recenzji nie będzie odwołań do poprzedniczki z podtytułem Kingdom Battle. Nie ukrywam jednak, że choć nie bardzo wiedziałem, czego tak naprawdę oczekiwać (jak wiadomo, opis jedno, doświadczenie grania to coś zupełnie innego), tak odpalając Mario + Rabbids: Sparks of Hope miałem przeczucie, że będzie dobrze. Cóż, nie jest dobrze... jest bardzo dobrze, a nawet znakomicie!

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.
The Last Oricru
The Last Oricru
[To jest recenzja gry dla jednego gracza. Dzięki uprzejmości wydawcy mamy możliwość przetestowania tej produkcji także w kooperacji. O tym opowiemy w kolejnym Giermaszu]

The Last Oricru to propozycja dla wszystkich, którzy szukają wyzwania w kwestii poziomu trudności. Bo ten jest całkiem wysoki. Niektórzy porównują czeską produkcję do serii Dark Souls, inni do Gothica - ile w tym prawdy, a ile tylko wielkich słów sprawdzimy w tej recenzji.

Grę dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.
Dragon Ball: The Breakers
Dragon Ball: The Breakers
Nie lubię mówić o rzeczach, które jakoś nie nastrajają optymistycznie. Dlatego nie zajmę Wam recenzją Dragon Ball: The Breakers dużo czasu. Może w tej asymetrycznej sieciówce był jakiś potencjał, ale niestety został rozmieniony na drobne. I mam wrażenie, że dodanie kroplówki w postaci otoczki ze znanej mangi miało załatwić sprawę. Nie załatwiło. Możemy stanąć po jednej ze stron barykady; albo wcielić się w potężnego łowcę, który próbuje unieszkodliwić uciekające przed nim postacie, albo właśnie wejść w skórę bohatera pozbawionego - domyślnie - jakichś superzdolności. W roli polujących są znane z Dragon Balla czarne charaktery jak Komórczak czy Frieza. Jest fabuła, ale jest naiwna, infantylna i nie zachęca do głębszego poznania...

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.
21222324252627