Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Electronic Arts Polska.

Wydana w 2021 roku pierwsza część plastikowych wyścigów Hot Wheels Unleashed była powiewem świeżości, wprowadzając nas w świat znanych i popularnych zabawek. Gdy zapowiedziano dwójkę zastanawiałem się, co można zrobić lepiej, jak rozwinąć udaną grę i szczerze mówiąc nie miałem pojęcia, co studio Milestone mogłoby - prócz nowych aut i tras - dodać. Z ciekawością wcisnąłem pedał gazu w Hot Wheels Unleashed 2: Turbocharged i dość szybko znalazłem odpowiedź na moje pytanie.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

To druga produkcja z uniwersum Sword Art Online, którą miałem okazję przetestować. A przygotowując ten tekst, po krótkich poszukiwaniach w internecie dowiedziałem się, że właściwie to miałem szczęście. Bo Fatal Bullet z 2018 roku - i, ponoć, właśnie opisywane Last Recollection, są i tak najlepsze spośród, umówmy się, bardzo średniej klasy gier opartych o tę markę. Cóż, to nie jest dobra informacja, bo ani jeden, ani drugi tytuł mojego serca nie podbił niestety. Sword Art Online Last Recollection mogę polecić tylko i wyłącznie fanom animacji czy komiksów.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Rozbijasz się na opuszczonej stacji kosmicznej. Okazuje się, że nie jesteś pierwszy. Poznajesz innych rozbitków, wolałbyś jednak, żeby te okoliczności były bardziej przyjemne. Nieważne, tego już się nie da zmienić. Jedyną szansą na ratunek jest zbadanie zakamarków tej stacji, na której wspólnie tkwicie, i dotarcie do rdzenia reaktora, który jakimś cudem ruszy z powrotem tę stację. Po drodze oczywiście nie może być za łatwo, bo przyjmujemy na twarz wielu złych wszelkiej maści, a naszą najważniejszą misją, poza oczywiście przeżyciem, jest chronienie pewnego kryształu. Do tego dochodzi zarządzanie surowcami i ogólny chaos, i mamy tytuł, w którym gracz się raczej nie może nudzić. Taki jest bowiem Endless Dungeon. Ale co to jest za gra? Ciężko powiedzieć.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Super Mario Bros. Wonder to świetna platformówka, więc fanów skakania i zręcznościowego wyzwania chyba zachęcać nie muszę. A jak nie mieliście wcześniej kontaktu z gatunkiem, to uwaga... bo zaczniecie od jednej z absolutnie unikalnych produkcji na rynku i ciężko będzie później to przebić. Choć gra mogłaby być dłuższa i walki z bossami ciekawsze. Dziękuję, koniec recenzji, można się rozejść. Najlepiej do sklepów. No, dobrze, parę słów jeszcze napiszę (przewrotnie, bo ten akapit to właściwie podsumowanie), ale to nie będzie długi tekst, nie ma co się tutaj zbytnio rozwodzić.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Grę do recenzji dostaliśmy od agencji reprezentującej twórców.

Tu żyć się nie da, tu nie da się mieszkać - narzekanie na miejsce, w którym żyjemy, jest czymś, z czym każdy się raczej spotkał przynajmniej raz. Przenika ono nawet do popkultury, nie tylko za pomocą muzyki czy utworów literackich. Myślisz, że byłbyś lepszym urbanistą niż ktokolwiek kto projektował twoją miejscowość? Proszę bardzo, Cities: Skylines 2 gorąco zaprasza do ogrania. Zacznijmy od kontekstu - pierwsze Cities: Skylines było grą do pewnego stopnia rewolucyjną w swoim gatunku. Tytuł z 2015 roku wbił się idealnie w timing, kiedy gry z serii SimCity miały słabszy okres, a konkurenta nie było widać.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy PLAION Polska.

Jak co roku Electronic Arts zaprasza miliony graczy na wirtualną zieloną trawkę, by uprawiać najpopularniejszy na świecie sport - piłkę nożną. Obchodząca swoje 30-lecie seria, która mówiąc szczerze jest monopolistą w tym gatunku, przeszła jednak kolosalną zmianę. Zmianę nazwy. Zapomnijcie o FIFA, bo właśnie nadeszło EA Sports FC 24. Czyli jak co roku to samo, ale - według twórców - lepiej i pod inną nazwą. Zmiany są, ale to raczej ewolucja niż rewolucja, choć kopana trzyma spodziewany przez graczy poziom. Choć nie odbyło się bez małych zgrzytów.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Electronic Arts Polska.

Grę do recenzji dostaliśmy od wydawcy firmy Ubisoft

"A może ja się po prostu zestarzałem i nie mam już tyle determinacji i chęci, żeby w pocie czoła wyrąbywać sobie drogę w kolejnych "soulsach"?" - zastanowiłem się ogrywając najnowszy klon "symulatora umierania" zatytułowany Lords of the Fallen. "A może jednak mechanicznie parę rzeczy tutaj nie przemyślano do końca i pewne znużenie rozgrywką wynikało właśnie z tego?" - zastanowiłem się drugi raz. A może to jest wypadkowa jednego i drugiego? Bo tak jak Lords of the Fallen nie jest grą złą (co znajdzie też wyraz w ocenie), tak wydaje mi się, że parę (poważnych? mniej poważnych?) problemów ta produkcja ma.

Grę do recenzji dostaliśmy od agencji reprezentującej twórców.