Leniwa niedziela, po sześciu dniach pracy, załatwianiu spraw codziennych, popołudniach z rodziną, zajmowaniu się niezliczona liczbą obowiązków, nie miałem siły na wymagającą skupienia czy refleksu grę. Sprawdziłem najnowszą ofertę abonamentu Xbox Game Pass i w oko wpadła mi minimalistyczna produkcja A Little to the Left. Tytuł z gatunku logicznych, bez punktacji, bez upływającego czasu, tylko pełen relaks i zagadki.

Grę sprawdziliśmy dzięki uprzejmości firmy Microsoft, która zapewniła dostęp do abonamentu Xbox Game Pass.

Naprawdę nie zrażałem się pierwszymi negatywnymi wrażeniami od testerów. Nie przejmowałem się krytyką graczy, którzy czepiali się szczegółów z przecieków. Mijałem obojętnie doniesienia o płytkiej rozgrywce, słabej fabule, nijakiej grafice, nędznych walkach. Bo zawsze mam rację, jak je omijam. Tylko, że tym razem nie miałem rację. Suicide Squad: Kill the Justice League zawodzi. Aż w serduszku mnie kłuje.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Poprzednia odsłona Tekkena oznaczona cyfrą 7 miała dużo pracy do zrobienia. Średnio przyjęta kanoniczna „szóstka” i spin-off Tekken Tag Tournament 2, który spotkał się z mieszanym przyjęciem, krótko mówiąc, nie podołały sukcesowi Tekkena 5, który sprzedał się w sześciu milionach kopii. Serii groził nawet koniec, gdyby nie starania reżysera, Katsuhiro Harady. Tekken 7 miał podnieść serię z dołka i udało się to, ale nie od razu. Siódemka wyszła tylko 4 lata po premierze Tag Tournamenta 2 na nową wtedy generację konsol, lecz na początku cyklu życia również była krytykowana, między innymi za ubogą zawartość: niewielką liczbę nowości czy modele zapożyczone z poprzedniej edycji. Sytuację uratowały aktualizacje i bardzo udane DLC z postaciami czy arenami. Czemu cały ten wstęp? Ponieważ wydaje mi się, że Tekken 8 pokazuje, że Turniej Żelaznej Pięści znów zacznie się liczyć.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Mam z tą grą spory problem. Podobała mi się, bo dzieje się w znanym mi uniwersum, są nawiązania do poprzedniego tytułu ekipy Demagog Studio i ma zbliżony nostalgiczny klimat. Co prawda zupełna zmiana gatunku mi nie przeszkadza, za to ubogość mechanik, prostota i krótka przygoda już tak.

Grę do recenzji dostaliśmy od wydawcy, polskiego Untold Tales.

To jest moje pierwsze zetknięcie z serią o dzielnych japońskich (chyba?) prawnikach. Co prawda imiona mają amerykańskie, ale doprawdy za dużo gier z Kraju Kwitnącej Wiśni przetestowałem, żeby nie wychwycić tych jakże charakterystycznych "dziwactw", jakie tylko w tym kraju deweloperom mogą przyjść do głowy. Zaznaczam już na wstępie, natomiast uważam, że - gdy nieco przymkniecie chwilami oko - to recenzowany pakiet Apollo Justice: Ace Attorney Trilogy mogę polecić wszystkim fanom przygodówek point'n'click, z elementami wizualnej noweli.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Cenega.

Dwójka dzieci, dwa strzały, dwa dramaty - ale i szansa na odkupienie oraz wyjaśnienie tej, dosyć ponuro się zaczynającej historii. Mam nadzieję, że udało mi się Was zaciekawić, bo oczywiście to fabuła jest najważniejszą częścią recenzowanego pakietu dwóch gier, wydanych przez Nintendo jako Another Code: Recollection. Przy czym, jeżeli nie lubicie przygodówek point'n'click - to nie musicie czytać dalej. Z drugiej strony, o ile gatunku nie znacie, to te produkcje jak najbardziej można potraktować jako przyjemne wprowadzenie do takiej rozgrywki.

Grę do recenzji dostaliśmy od dystrybutora Nintendo na Polskę firmy Conquest entertainment a.s.

Gra, która w momencie premiery zgarnęła same "dychy" - jednocześnie sprowokowała do dyskusji, może nawet wywołała pewne kontrowersje. Nasz redakcyjny kolega Jarek Gowin pisał w recenzji "nie jestem pewien czy ta gra akurat ma sprawiać jedynie przyjemność. Być może ma oburzać, może nieco szokować, skłonić do refleksji, niekiedy wstrząsnąć odbiorcą". Teraz The Last of Us: Part II w uładnionej nieco wersji wychodzi na nowej generacji konsol. I jest dalej tą genialną produkcją, której po prostu nie można nie dać maksymalnej noty.

Grę do recenzji dostaliśmy od polskiego wydawcy firmy Sony Interactive Entertainment.

Prince of Persia: The Lost Crown już na starcie wywołało kontrowersje. I poniekąd paradoks. Gracze krytykowali zapowiedzi zarzucając twórcom, że odchodzą od tradycji, choć Ci w rzeczywistości właśnie do niej wrócili. Bo nowa odsłona przygód... no nie, nie księcia, pozwala na poruszanie się jedynie w dwóch wymiarach. Podobnie jak pierwsza część, sprzed prawie 30 lat. Ale zabawy jest tyle, że spokojnie na ten jeden wymiar wystarczy. I jeszcze zostanie. Bo przypominam, że poprzednie odsłony "Księcia" to pełne 3D.

Grę do recenzji dostaliśmy od wydawcy firmy Ubisoft Polska.

Jazda pojazdami w grach nie jest niczym nowym. Oczywiście, jeżeli myślimy o tytułach, w których wsiadamy za kierownicę, to pierwsze do głowy przyjdą popularne „ścigałki”, nie wolno jednak zapomnieć o bardzo szerokiej kategorii symulatorów. Ciężarówką po Europie, taksówką po Londynie, autobusem po Berlinie – mamy tego naprawdę wiele i na naprawdę wiele sposobów. Expeditions: a Mudrunner Game zalicza się oczywiście do tego grona symulatorowego, ale chyba jednak leży na spektrum gier samochodowych najdalej od przysłowiowego NFSa, Gran Turismo czy Forzy.

Grę do recenzji dostaliśmy od wydawcy firmy PLAION Polska.