Hantio to monodram, opracowany na podstawie trzech tekstów: "Zbyt głośnej samotności" Bohumila Hrabala, "Malte" Rainera M. Rilkego i "Księgi niepokoju" Fernanda Pessoi. Praca nad nim jest sumą poszukiwań, a także zdarzeń "magicznych", jakie przytrafiły się autorowi w procesie tworzenia scenariusza. Stanowi próbę ukazania wizerunku samotnika, bohatera "frasobliwego", czyli wnikliwego obserwatora, zadumanego i przejętego światem. Myśl go budzi, ale i przeraża. Samotność Hantia, bohatera Hrabala, jest tu rdzeniem, kręgosłupem całej konstrukcji. Malte Rilkego wnosi do niej baczną obserwację, a bohater Księgi niepokoju – totalną samoświadomość. Wszystkie trzy postaci posiadają wiele punktów stycznych zarówno w sensie dosłownym, jak i symbolicznym – wierzą, że za oknem lub włazem, metaforycznym "oknem na świat" (u Hrabala) w tym całym ubóstwie przemijania można znaleźć jeszcze coś własnego.