Na jakiś stary, dawno już nieodwiedzany strych wchodzi grupka aktorów, którzy z porzuconych przed laty przedmiotów - pożółkłych gazet, książek, słoików, nakryć głowy - wyczarowują raz śpiewane, to znowu mówione opowieści. Piosenki przeplatają się z komicznymi scenkami i monologami.

Autor i reżyser Rafał Kmita ma niezwykle czułe ucho na brzmienie żydowskich szmoncesów, skeczy czy piosenek. Wręcz wyczuwa się radość, jaką odnajdywał w ich pastiszu. Wspiera go znakomitymi kompozycjami Bolesław Rawski. Mimo nostalgii za minionymi czasami spektakl jest wolny od sentymentalizmu i martyrologii.

Początek o godz. 21.