Małżeństwo ogląda telewizję. Słychać mowę prezydenta Kaczyńskiego o "łże-elitach". Telewizor milknie, zaczynają mówić. Ona, że mogła być primabaleriną, on, że dobrze recytował wiersze. Rozmawiają, ale każde z nich mówi bardziej do siebie.

Wygłaszają monologi. Z uczuć, które mogły ich kiedyś łączyć, nie zostało nic poza wspólnym losem i marzeniem, żeby wyjechać dokądkolwiek. Życie z nich zakpiło: od Gomułki po demokrację byli karmieni propagandową papką, a teraz swe role odgrywają dla innych. Czują, że są podglądani, ale nic nie mogą z tym zrobić.

Jest już za późno na odmianę życia. Jedynym powiewem normalności i ciepła są chwile, gdy wydaje im się, że są nad morzem, bo wtedy przez chwilę cieszą się tym, co mają. Przerażająca jest wyłaniająca się z ich monologów postać córki, tak samo przegranej jak rodzice.

Początek o godz. 19.