Marek Stelar - szczeciński autor kryminałów został wyróżniony podczas festiwalu Kryminalna Piła. To jedna z najważniejszych polskich nagród dla autorów tego typu powieści. Do konkursu zgłoszono 140 kryminałów, a do nagrody nominowano tylko pięć książek. Poza szczecinianinem, nominacje otrzymali: Anna Rozenberg, która w tym roku wygrała konkurs, Robert Małecki, Przemek Żarski i Ryszard Ćwirlej.
Marka Stelara w Pile wyróżniono za powieść "Głębia". To już kolejny sukces tego autora na Festiwalu w Pile. Rok temu otrzymał wyróżnienie za "Blizny". Nagroda Kryminalnej Piły to obok Nagrody Wielkiego Kalibru najważniejsze wyróżnienie dla autorów kryminałów.
"Głębia" to kolejna po "Bliznach" i "Sekcie" powieść, której bohaterem jest Tomasz Rędzia. Na podstawie "Blizn" mogli Państwo rok temu posłuchać audiobooka na antenie Radia Szczecin.

Marek Stelar, a właściwie Maciej Biernawski, urodził się w Szczecinie. Z wykształcenia jest architektem. Debiutował, siedem lat temu, powieścią kryminalną "Rykoszet". Ostatnio wydał książkę "Skrucha", a jej akcja toczy się w Nowym Warpnie.

Lata 30. XX wieku. Młody brytyjski dziennikarz Gareth Jones wyjeżdża do Związku Radzieckiego, by zrobić wywiad z Józefem Stalinem. Podczas tej podróży dowiaduje się o "ukraińskim kryzysie". Jako jeden z nielicznych zachodnich korespondentów dostaje się na ogarniętą terrorem Ukrainę. Za swoje odkrycia płaci najwyższą cenę, zostaje zamordowany, dzień przed swoimi 30 urodzinami.
Po prawie 100 latach w trasę, którą przeszedł Jones, wyrusza polski reportażysta Mirosław Wlekły. "Garteh Jones. Człowiek, który wiedział za dużo" to książka przywracająca tę niezwykłą i zapomnianą postać. Garteh Jones to również bohater filmu Agnieszki Holland "Obywatel Jones".
Z Mirosławem Wlekłym rozmawiała Joanna Skonieczna.

Pola Raksa - to chyba najbardziej tajemnicza polska aktorka. Artystka skończyła rok temu 80 lat, ale dla większości z nas nadal jest uśmiechniętą, śliczna, blondynką. Blondynką, która do popkultury weszła jako rudowłosa sanitariuszka Marusia z filmu "Czterej pancerni i pies".

Pola Raksa zagrała wiele ról filmowych, grała w filmach Wajdy, Hasa i Barei, ma na swoim koncie również wiele ról teatralnych. Jest ikoną polskiego kina lat sześćdziesiątych, która zupełnie wycofała się z życia publicznego. Dlaczego? Odpowiedzi na to pytanie szuka Krzysztof Tomasik, autor książki "Poli Raksy twarz". Biografia artystki ukaże się 30 marca nakładem Wydawnictwa Czarne.
O tym, jak aktorka trafiła na ekrany i jak całkowicie odeszła ze świata filmu i teatru z autorem rozmawiała Joanna Skonieczna.

W Wydawnictwie Naukowym Uniwersytetu Szczecińskiego ukazała się praca "Niepospolite ruszenie słów. Liryka Heleny Raszki w zbliżeniach i przekrojach" (red. dr hab. Piotr Michałowski, prof. US).

We wstępie dr hab. Dorota Wojda pisze: "to książka o jednej kobiecie – poetce, napisana przez dziesięciu mężczyzn – krytyków i historyków literatury, z których część znała Helenę Raszkę osobiście, czego wyrazem są wspomnienia dyskretnie wplatane w tkankę interpretacji oraz to, że mówiącego „ja” nie nazywa się „podmiotem lirycznym”, ale „poetką”, mającą „prawdziwe” uczucia, rodzinę, biografię, ulubione miejsca i kolory. Przyjęcie takiej personalistyczno-idiograficznej perspektywy oznacza tutaj rezygnację z podporządkowania lektur modnym dyskursom tak zwanej nowej humanistyki, studiom ekokrytycznym, postsekularnym czy afektywnym. Autorzy tej książki piszą po prostu: „naturalne otoczenie”, „niematerialny sens” albo „miłość”, skupiając się na konkretnych wierszach bądź na ich konstelacjach, częściej zresztą na tych pierwszych, co przejawia się w tym, że początkowa część zbioru, Zbliżenia, obejmuje większość szkiców, a kolejna, Przekroje – tylko trzy. Objaśniając to podejście, Piotr Michałowski stwierdza, iż chodziło mu o taką formę upamiętnienia, "która dorobku nie monumentalizuje, lecz go ożywia w twórczej polifonii odczytań, jaką jest zbiór interpretacji utworów Poetki"; o "zarówno (po)ruszanie słów Poetki, jak (po)rusza - nie słowem – w kreatywnym dialogu komentatora z komentowanym tekstem".

Z prof. Piotrem Michałowskim rozmawia Konrad Wojtyła.

Jest lato 1945 roku. W Poczdamie światowe mocarstwa decydują o geopolitycznych losach powojennej Europy. Świnoujście staje się polskim miastem. Adam Kostrzewa, aspirant przedwojennej policji, były żołnierz AK i wiezień KL Auschwitz, musi odszukać zbrodniarza wojennego, który zna jedną z największych tajemnic III Rzeszy. Jego tropem podążają też: sowiecki komendant miasta oraz brytyjski wywiad. Kostrzewa jest bohaterem, trzeciej już, książki Jarosław Sokoła, której akcja rozgrywa się w Świnoujściu pt. "Raport o końcu świata". Z autorem rozmawia Joanna Skonieczna.

Jarosław Sokół to pisarz, scenarzysta, producent filmowy. Doktor filologii angielskiej. Autor licznych scenariuszy do filmów fabularnych i seriali telewizyjnych (m.in. "Czas honoru", "Młody Piłsudski", "1920 Bitwa warszawska"). Autor trylogii powieściowej "Wyspa zero", "Czerwona zaraza, czarna śmierć" i "Raport o końcu świata".

Nakładem wydawnictwa Instytutu Mikołowskiego ukazała się książka Rafała Wojaczka pt. "Byłem, jestem". Jak podkreśla Maciej Melecki, publikacja bezpośrednio związana jest z uczczeniem 50. rocznicy śmierci poety, jaka przypadła 11 maja 2021 roku.

Książka zwiera wybór faksymiliów związanych z twórczością i życiem Wojaczka – pochodzących z archiwum Instytutu Mikołowskiego, gromadzonego nieprzerwanie od początku powstania instytucji, którego siedzibą przez dwadzieścia lat (1999 – 2019) było rodzinne mieszkanie poety. Oprócz pamiątek po Poecie, jakie zostały zachowane przez jego rodziców, a które przeszły na poczet własności IM, na przestrzeni lat pojawiały się raz po raz – w postaci darowizn lub zakupu – kolejne rzeczy autorstwa Wojaczka, kompletowane oraz archiwizowane w postać bogatego zbioru.

Redaktorem inicjującym był Maciej Melecki, redaktorem zaś dr Konrad Wojtyła z Uniwersytetu Szczecińskiego. W książce opublikowano teksty Bogusława Kierca, Romualda Cudaka, Joanny Dembińskiej – Pawelec, Dariusza Pawelca, Konrada Wojtyły, a także pracowników IM: Macieja Meleckiego i Krzysztofa Siwczyka.

We wstępie Konrada Wojtyły czytamy:

"W rozrastającej się od ponad 50 lat bibliotece tekstów poświęconych twórczości Rafała Wojaczka, jak też jemu samemu, brakowało pozycji, która ukazywałaby autora Innej bajki przez pryzmat obiektów czy pamiątek z nim związanych. Za taką winien uchodzić album Byłem, jestem, w którym opublikowano reprodukcje rękopisów wierszy i ich maszynopisów, faksymilia listów i dedykacji, odręczne notatki w periodykach literackich, wreszcie fotografie. Wartość samą w sobie stanowią nieupublicznione dotąd zdjęcia z wizerunkiem poety oraz trzy nieznane utwory: Metamorfoza (pierwotny tytuł: Ptaszek w mowie Polaków), 1966 i Trudny wiersz.

Materiały rękopiśmienne pozwalają nie tylko „przedmiotowo” rekonstruować i opisywać biografię Wojaczka, ale też jeszcze wnikliwiej analizować jego utwory – poznajemy pierwotne wersje, a również śledzimy skomplikowany proces ich powstawania. Wersje oryginalne, ale też nanoszone na nie poprawki, dają wgląd w charakter pisma autora, lecz przede wszystkim są przykładem niekończącej się wręcz redakcji wiersza. Studium zapisu ujawnia kulisy immanentnego powstawania tekstu, stawania (się) autora względem tekstu, a także jego (genetycznego) odczytania".

Z Konradem Wojtyłą rozmawia Agata Rokicka.

Nakładem Fundacji Kultury AFRONT ukazała się kolejna, 10 już książka poetycka Olgerda Dziechciarza. Wiersze – jest ich dokładnie 50 – powstały w latach 2019-2020, czyli w okresie wyjątkowo trudnym dla świata. W zdecydowanej większości są to teksty niepublikowane (tylko osiem znalazło się w najnowszej "Twórczości" (nr 11/2021). Redaktorem tomu jest Karina Stempel. Książkę zdobi fragment obrazu Stanisława Cholewy z cyklu: "Gatunek Ludzki" pt. Badania Terenowe 2016.

Z Olgerdem Dziechciarzem rozmawia Konrad Wojtyła.