Nakładem Instytutu Mikołowskiego ukazała się książka Jerzego Ciurloka zatytułowana "Mała Wielka Księga Drogi". Autor znany dotąd jako publicysta, felietonista, prozaik, eseista, reportażysta telewizyjny, prezenter radiowy, wreszcie kabareciarz, zadebiutował jako poeta w wieku 70 lat. W tomie znalazły się wiersze pisane ponad 50 lat temu, ale i te - na zasadzie pewnej klamry - które powstały w zeszłym roku.
"Małą Wielką Księgę Drogi" trzeba rozpatrywać na kilku poziomach: teoretycznoliterackim, biograficzno-historycznym, wreszcie duchowo-religijnym. Najprościej, nie znaczy najlepiej, byłoby czytać tę hipisowską książkę jako „dziennik podróży” – zapis transowej i ekstatycznej przygody zarówno w głąb siebie, jak też retrospektywną, generacyjną, relację z eskapady w szaloną przeszłość pod szyldem wolnej miłości i kontrkultury. Droga, którą przemierza autor, ciągnie się niczym Route 66, ma jednak swoje prywatne zjazdy i zakręty, skręty i zajazdy, na których dzieją się niestworzone rzeczy.
Poetycki debiut książkowy Ciurloka tylko pozornie wydaje się nieco późniejszy niż późne debiuty. Nie takie konfiguracje wszak znamy. Dość wspomnieć innego Ślązaka – Kazimierza Kutza, który "Piątą stronę świata" wydał mając 81 lat, chociaż jej fragmenty publikował na łamach „NaGłosu” w 1994 roku. Szukając pośród innych „późnych” debiutantów przywołać trzeba Zbigniewa Mikołejkę, wybitnego filozofa religii, który dał się poznać jako poeta w tomie Gorzkie żale, mając 66 lat. Zatem Ciurlok nie jest ani najstarszy, ani najmłodszy. Gdyby jeszcze do tej konstelacji dołączyć Tadeusza Sławka, który po siedemdziesiątce ekspresowo wydał trzy książki z esejami ("Śladem zwierząt…", "Nie bez reszty. O potrzebie niekompletności" i "Kafka. Życie w przestrzeni bez rozstrzygnięć") i trzy pozycje translatorskie (wybory Nicka Cave’a, Emily Dickinson oraz Williama Blake’a), to okaże się, że autorzy ci, niczym The Rolling Stones, wciąż są w tra(n)sie i właśnie pakują graty, by ruszyć w kolejną podróż.

To książka łącząca pokolenia, uruchamia wspomnienia zarówno w głowie prawie 100-letniej prababci jak i nastolatki, która powoli żegna się z dzieciństwem. "Admirałowie wyobraźni. 100 lat polskiej ilustracji w książkach dla dzieci" to pozycja obowiązkowa dla wszystkich.
Album ukazał się w grudniu i cieszy się tak dużą popularnością, że już doczekał się dodruku. Książka, którą zamówił Instytut Adama Mickiewicza, ukazała się także w języku angielskim ("Captains of Illustration") i można ją znaleźć m.in. we wszystkich Instytutach Polskich na świecie.
To, co w niej najważniejsze, to oczywiście ilustracje – zebrano ponad 900 prac autorstwa ponad 200 polskich ilustratorów. Są wśród nich zarówno uznani mistrzowie ilustracji (m.in. Bohdan Butenko, Janusz Stanny, Jan Marcin Szancer), jak i ci współcześnie tworzący artyści różnych pokoleń (m.in. Jan Bajtlik, Emilia Dziubak, Aleksandra i Daniel Mizielińscy i Iwona Chmielewska).
O książce rozmawia Joanna Skonieczna.

Stefan Banach - najwybitniejszy polski matematyk, Antoni Patek - genialny konstruktor legendarnych zegarków, Helena Jurgelewicz - pierwsza kobieta weterynarz w Polsce, czy urodzony w Szczecinie Aleksander Wolszczan - autor największego odkrycia od czasów Kopernika, m.in. o tych postaciach piszą w swojej książce "Królewski dar. Co Polska i Polacy dali światu" Teresa Kowalik i Przemysław Słowiński.
Jest to poczet badaczy i odkrywców nowych lądów, prekursorów radiochemii, pogromców tyfusu i ojców internetu. Ponad sto postaci, tych pomnikowych i tych niedocenionych przez historię powszechną. Ze współautorem książki Przemysławem Słowińskim rozmawiała Joanna Skonieczna.

Wkrótce nakładem Wojewódzkiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej w Poznaniu ukaże się książka Meleckiego zatytułowana "Nigdzie indziej". To drugi tom zapisków po opublikowanym "Gdzieniegdzie" (Łódź 2017). Konstrukcja oraz ramy modalne znaczącą nie odbiegają od zaproponowanej w pierwszym tomie formie silva rerum – luźnego zbioru notatek, zapisków, spostrzeżeń, wielobiegunowych dywagacji, wypowiedzi teoretycznych, krótkich recenzji czy esejów. Eksplikowane treści w Nigdzie indziej są żywą, niekiedy bezpośrednią reakcją na sprawy i kwestie bieżące - trapiące swą złożoną problematyką, dojmujące niekiedy dotkliwie poprzez ich graniczny aspekt oraz absorbujące ze względu na swą enigmatyczną wydarzeniowość.

Sinusoidalny charakter ewokowanych i interpretowanych treści wiąże się z koniecznością dobywania wielorejestrowego języka – w zależności od eksponowanych tematyk, język tych krótkich lub dłuższych wypowiedzi przybiera na tyle różną i odmienną postać, że w efekcie otrzymujemy jego estetyczny amalgamat. Proza poetycka zderzana jest z tekstami analizującymi polityczny wymiar wikłający jednostkę w narzucany jej dyktat, praca żałoby po śmierci bliskich ludzi kontrastowana z miniaturami sytuacyjnymi, wreszcie medytacje o losowym fatum sąsiadują z wypowiedziami teoretycznymi o wymiarze własnej poezji, które przeplatane są krótkimi analizami tomów wierszy czy twórczości danych poetów lub filozofów. Heterogeniczny w swej naturalnej postaci korpus tej książki przynosi mocno sfałdowany, niejednoznaczny, interwencyjny, epifaniczny oraz porowaty w swej fakturze konglomerat wypowiedzi.

"Nigdzie indziej" jest przeto książką autorskiego agonu - zawierającą meandrujący zręb koniecznych reakcji na symulakrum dookolnego świata, demistyfikowanego kąśliwymi podejrzeniami wobec opresyjnych jego intencji – ale także jednostkowego spektrum poetyckich wizji czy krytycznych wglądów dotyczących analizy postaci egzystencjalnych potyczek. Niezgoda sąsiaduje z tu z niedowierzaniem. Niepogodzenie z narzucanym racjo przenika w sfery chromej artykulacji oniemienia. Koniec zaś bynajmniej niczego nie wieńczy – pozostaje otwarty.

Twórcy umieszczają w swoich dziełach sekretne znaki. Odczytanie ich nie zawsze jest proste i jednoznaczne. Skąd się wzięła gigantyczna ważka na obrazie Józefa Mehoffera? Co Salvador Dali, zakodował w obrazie Zagadka Hitlera? Dlaczego Wyspiański zaprojektował dla wawelskiej katedry żywego trupa Kazimierza Wielkiego? Na te i kilka innych zagadek znają odpowiedź Joanna Łenyk-Barszcz Przemysław Barszcz autorzy książki zatytułowanej "Wielkie sekrety arcydzieł sztuki". Z autorami rozmawia Małgorzata Frymus.

XII wiek na Bliskim Wschodzie to bardzo burzliwy czas: to okres wypraw krzyżowych, Bizancjum walczy o przetrwanie, Krzyżowcy w Lewancie próbują stawić czoła rosnącej sile muzułmanów, w Syrii tworzy się nowa siła polityczna pod przywództwem dynastii Zengidów, a w Egipcie dynastia Fatymidów chyli się ku upadkowi. W tej oto skomplikowanej sytuacji politycznej pojawia się postać jednego z najsłynniejszych obok Mahometa postaci w historii - sułtana Saladyna. Człowieka, który zmieni losy ówczesnego świata i na trwale wpisze się w dzieje. Pierwszą polską biografię Saladyna napisał Piotr Solecki, który ciągle odnajduje nowe informacje i wątki o tej niezwykłej postaci. Właśnie ukazała się nowa, poszerzona, wersja historii Saladyna Wielkiego. Z autorem Piotrem Soleckim rozmawia Małgorzata Frymus.

Stowarzyszenie Czas Przestrzeń i Tożsamość wśród wielu swoich projektów ma zatytułowany BOS, czyli Bałtyk Odra Szczecin. W nim to realizowane są monografie szczecińskich artystów. Dotychczas ukazały się albumy poświęcone Tadeuszowi Nyczce, Erazmowi Kalwaryjskiemu, a pod koniec 2020 roku Tadeuszowi Eysymontowi.
Urodził się w 1924 roku w Rypinie, zmarł w 1991 roku w Szczecinie. W latach 1948-1952 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Gdańsku pod kierunkiem Juliusza Studnickiego, Jacka Żuławskiego i Stanisława Michałowskiego.

Jak przypomina Galeria Kapitańska "Kiedy w 1953 roku Tadeusz Eysymont przybył wraz z "grupą sopocką" do Szczecina, był ukształtowanym w atmosferze kolorystyczno-realistycznej szkoły artystą, przygotowanym do tego, by podążyć własną drogą twórczych poszukiwań. Niemałą rolę odegrała w tych poszukiwaniach fala malarstwa abstrakcyjnego, ogarniająca Polskę w końcu lat 50. XX stulecia, która wciągnęła malarza w fazę eksperymentów formalno-strukturalnych".